به نقل از Entertainment Weekly، دهه 2000 زمانی تاریک برای فیلم های ترسناک بود و کارگردان ها دیدگاه های وحشتناک خود را به حد افراط رساندند. شاید این جو فرهنگی آن زمان بود: ترس و بدبینی پس از 11 سپتامبر، جنگ های به ظاهر بی پایان، و فرهنگ سمی تبلوید که برای دورانی نسبتاً تیره ساخته شده بود، و فیلم های آن زمان نیز از این قاعده مستثنی نبودند.

در ادامه، Entertainment Weekly انتخاب های خود را برای 10 فیلم ترسناک برتر دهه 2000 ارائه می دهد آثاری که هنوز هم شب ها ما را بیدار نگه می دارند:

دنی بویل با فیلم 28 روز بعد بازی ارواح را تغییر داد. زامبی های خشمگین با چشمان قرمز، مفهوم مردگان سریع حرکت را رایج کردند—هیولایی کاملاً متفاوت از زامبی های کند و درهم ریخته دوران رومرو.

الکس گارلند، نویسنده فیلم، بعدها با آثار Ex Machina و Civil War به یک فیلم ساز مشهور تبدیل شد. ستاره های فیلم، کیلین مورفی و نائومی هریس، که در زمان فیلم برداری هنوز شناخته شده نبودند، پس از اکران به شهرت رسیدند.

فیلم که با دوربین دیجیتال DV ضبط شده، به طرز ماهرانه ای ترس شدید، درام شخصیت محور و تصاویر به یادماندنی را ترکیب می کند—از جمله صحنه معروف مورفی روی پل متروکه لندن.

مری هارون (کارگردان) و گینور ترنر (فیلمنامه نویس) با نگاهی زنانه، رمان جنجالی برت ایستون الیس را درباره پاتریک بیتمن، بانکدار وال استریت و قاتل سریالی، به فیلمی تاریک و طنزآمیز تبدیل کردند.

آن ها بر کمدی رفتارهای یوپی دهه 80 در دل خون ریزی های الیس تأکید کرده و نقدی تند بر مردسالاری سمی و مصرف گرایی افراطی ارائه دادند.

بازی اغراق آمیز کریستین بیل به پوچی و طنز شدید فیلم افزوده و شخصیت بیتمن را به یکی از میم های محبوب دهه های بعد تبدیل کرده است.

این فیلم شبه مستند، داستان قاتلی تازه کار به نام لزلی ورنون را روایت می کند که قصد دارد به اندازه مایکل مایرز و جیسون وورهیز مشهور شود.

فیلم با نگاهی متا و طنزآمیز، از مستند ساختگی به اسلشر کلاسیک تغییر مسیر می دهد. شوخ طبعی آن تیزتر از ابزارهای کشاورزی ای است که لزلی برای قتل قربانیانش استفاده می کند.

فیلمی نفس گیر و ترسناک درباره گروهی از زنان که برای غارنوردی به دل زمین می روند و با موجوداتی ناشناخته روبه رو می شوند.

این فیلم با فضای بسته و ترس های روانی، یکی از آثار برجسته نیل مارشال است که بعدها در بازی تاج و تخت نیز خوش درخشید.

با بازی تماماً زنانه و فضای زیرزمینی، نزول یکی از متفاوت ترین آثار ترسناک سال 2005 بود.

ساخته گیرمو دل تورو، داستانی ترسناک و غم انگیز در دوران جنگ داخلی اسپانیا درباره یتیم خانه ای تسخیرشده توسط روحی ملول.

این فیلم با فضایی شاعرانه و ترسناک، یکی از بهترین آثار دل تورو محسوب می شود و از نظر وحشت محض، ترسناک ترین فیلم در کارنامه اوست.

سام ریمی پس از سال ها دوری از ژانر وحشت، با این فیلم به سبک کلاسیک خود بازگشت.

داستان درباره کارمند بانکی است که پس از اخراج یک پیرزن، گرفتار نفرینی شیطانی می شود.

با وجود رتبه PG-13، فیلم به طرز شگفت انگیزی شدید، عجیب و پرتنش است—نمونه ای از ریمی کلاسیک.

بیل پکستون در نقش پدری مذهبی در تگزاس که فرزندانش را برای کشتن شیاطین آموزش می دهد، یکی از بهترین بازی های خود را ارائه می دهد.

فیلمی روان شناختی و مبهم که بین واقعیت و توهم مرز نمی گذارد.

پکستون در این فیلم اولین تجربه کارگردانی خود را نیز رقم زده و متیو مک کانهی و پاورز بوث در آن نقش آفرینی می کنند.

فیلمی فمینیستی درباره دو خواهر گات در کانادا که پس از حمله حیوانی مرموز، یکی از آن ها به گرگینه ای با تمایلات جنسی تند تبدیل می شود.

الی راث با هاستل مخاطب را به چالش می کشد؛ فیلمی درباره گروهی از جوانان آمریکایی که در سفر به اروپا گرفتار شکنجه گران می شوند.

فیلم با خشونت بی رحمانه و نگاه انتقادی، یکی از آثار برجسته و بحث برانگیز راث است—زشت، بدبین، و بی رحم.

تی وست با این فیلم اسلشر کلاسیک دهه 80، داستان دانشجویی را روایت می کند که برای پرستاری از کودکی در خانه ای مرموز استخدام می شود.

فیلم به آرامی اوج می گیرد و در پایان با خشونتی شوکه کننده منفجر می شود.

حضور اولیه گرتا گرویگ و موسیقی به یادماندنی، این اثر را به یکی از بهترین فیلم های ترسناک مستقل دهه 2000 تبدیل کرده است.