به نقل از interestingengineering، گزارش ها حاکی از آن است که مهندسان چینی در حال کار بر روی نسخه ای از مفهوم بال مایل هستند. این طراحی که قدمت آن به دهه 1940 بازمی گردد، شامل یک بال منفرد است که می تواند مانند تیغه قیچی به دور بدنه بچرخد.

در این نوع هواگرد، در سرعت های پایین، بال به صورت معمول (عمود بر بدنه) قرار می گیرد تا امکان برخاستن، فرود و پرواز عادی فراهم شود. در سرعت های بالا، بال می چرخد تا تقریباً با بدنه یکی شود و کل هواگرد را به یک دارت هایپرسونیک تبدیل کند.

هواپیماها معمولاً باید بین طراحی مناسب برای برخاستن با سرعت پایین (بال های بزرگ و پهن برای ایجاد نیروی بالابر) و طراحی مناسب برای پرواز با سرعت بالا (بال های باریک و عقب رفته برای کاهش مقاومت هوا) یکی را انتخاب کنند.

برخی طراحی ها مانند F-14 و تورنادوی بریتانیایی تلاش می کنند هر دو را با عقب کشیدن بال ها انجام دهند، اما این کار نیازمند مکانیزم های سنگین و پیچیده است. در مقابل، بال مایل از نظر مهندسی ساده تر است، زیرا تنها یک بال بزرگ می چرخد.

با این حال، این مفهوم مشکلات ذاتی خود را دارد، مانند کابوس های پایداری در گذشته (هواگرد AD-1 ناسا در دهه 1970 به طور بدنامی ناپایدار و کنترل ناپذیر بود). برای غلبه بر این مشکل، تیم چینی از ترکیبی از فناوری های مدرن از جمله ابررایانه ها و هوش مصنوعی (AI) استفاده کرده اند.

این فناوری ها برای مدل سازی و پیش بینی جریان هوا در اطراف هواگرد هنگام پرواز به کار گرفته می شوند. طراحی همچنین شامل مواد هوشمند و حسگرهایی برای مدیریت تنش های شدید است که چنین هواگردی تجربه خواهد کرد.

گزارش ها حاکی از آن است که طراحی شامل ترکیبی از کناردها، سطوح دم و سطوح فعال برای حفظ پایداری در هنگام حرکت بال است. این هواگرد جدید با بال مایل صرفاً یک پروژه تحقیقاتی نیست؛ اگر موفقیت آمیز باشد، پتانسیل قابل توجهی برای کاربردهای رزمی دارد.

برای مثال، می تواند پایه ای برای نوع جدیدی از مادر پهپاد باشد که قادر به رسیدن به سرعت ماخ 5 (3700 مایل در ساعت یا 6000 کیلومتر در ساعت) و پرواز در نزدیکی فضا در ارتفاع 18.64 مایل (30 کیلومتر) باشد.

این مادر پهپاد می تواند به طور بالقوه 16 تا 18 پهپاد خودران را برای حملات گروهی به رادارها، ارتباطات و مراکز فرماندهی حمل کند. در تئوری، این هواگرد می تواند پهپادی را در پشت خطوط دشمن رها کند پیش از آن که پدافندها واکنش نشان دهند، و سپس به صورت خودکار به پایگاه بازگردد.

با وجود جذابیت این طرح، مهندسان با موانع بزرگی روبه رو هستند. برای مثال، محور چرخشی بال باید در برابر بارهای شدید خمشی، گشتاوری و ارتعاشی مقاومت کند.

در سرعت ماخ 5، سطح بیرونی هواگرد داغ تر از 1832 درجه فارنهایت (1000 درجه سانتی گراد) می شود، در حالی که محور چرخشی داخلی خنک تر باقی می ماند. این اختلاف دما می تواند منجر به انبساط متفاوت، خرابی روان کاری و خطر ترک خوردگی شود. در طول پروازهای مکرر، خستگی می تواند باعث شکست فاجعه بار شود.

بنابراین، هواگرد نهایی نیازمند سیستم های پشتیبان، پایش تنش در زمان واقعی و سامانه های اضطراری در صورت خرابی محور چرخشی خواهد بود. یک کارشناس ناشناس هوانوردی به روزنامه South China Morning Post (SCMP) گفته است: وجود سیستم های پشتیبان ضروری است.

او افزود: آن ها به چندین سامانه پشتیبان، پایش تنش در زمان واقعی، تشخیص در سطح میکروثانیه و مکانیزم های قفل ایمن نیاز دارند تا در صورت بروز مشکل، بال را در موقعیت پایدار ثابت نگه دارند.

اگر تیم بتواند این مشکلات را حل کند، این پروژه احیای ایده ای خواهد بود که جلوتر از زمان خود بود اما به دلیل محدودیت های فناوری گذشته ناکام ماند.

اگر چین بتواند این چالش ها را با موفقیت پشت سر بگذارد، این طرح می تواند به کلاس جدیدی از پلتفرم های تسلیحاتی هایپرسونیک تبدیل شود که برد بلند، سرعت بالا و قابلیت نفوذ بالا دارند و قادر به رهاسازی گروهی از پهپادها هستند.