وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران در سخنرانی خود در نشست فوق العاده شورای وزرای خارجه سازمان همکاری اسلامی خطاب به همتاهای خود از کشورهای اسلامی گفت: «به یاد داشته باشیم که تراژدی غزه تنها به مسلمانان مربوط نمی‌شود. این آزمونی برای وجدان جهانی است. از این رو، از همه ملت‌ها، فارغ از مذهب یا جغرافیا، می‌خواهیم در طرف انسانیت، عدالت و کرامت؛ یعنی در طرف درست تاریخ بایستند.»

به گزارش ایرنا، با تداوم جنایت های رژیم صهیونیستی جمهوری اسلامی ایران در تاریخ 15 مرداد 1404 از طریق مکاتبه «سیدعباس عراقچی» وزیر خارجه خطاب به دبیرکل سازمان همکاری اسلامی بر اساس منشور سازمان، خواستار تشکیل نشست فوق‌العاده شورای وزیران جهت بررسی وضعیت فاجعه بار انسانی در غزه شد. وزرای خارجه ترکیه، در ظرفیت رییس شورای وزیران خارجه و فلسطین نیز بعد از مکاتبه وزیر خارجه ایران درخواست‌های مشابهی برای برگزاری نشست فوق العاده در سطح وزرای خارجه در مقر دبیرخانه داشتند. با اعلام نمایندگی دائم عربستان سعودی نزد سازمان همکاری اسلامی، نشست مقامات ارشد روز یکشنبه 24 اوت 2025 (2 شهریور 1404) و نشست شورای وزیران خارجه روز دوشنبه 3 شهریور برگزار شد.

سیدعباس عراقچی، وزیر خارجه در این نشست به ایراد سخنرانی کوتاهی پرداخت که متن آن به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم، سلام علیکم و رحمه الله و برکاته؛

امروز در لحظه‌ای گرد هم آمده‌ایم که غزه چون آینه‌ای تکان‌دهنده در برابر وجدان جمعی ما ایستاده است. آنچه پیش چشمان ما در جریان است، نابودی سازمان‌یافته مردمی تحت محاصره توسط یک رژیم آپارتاید بی‌رحم است که با مصونیت کامل عمل می‌کند.

مردم غزه به صورت برنامه‌ریزی شده قتل‌عام می‌شوند، مناطق مسکونی به صورت کامل از بین رفته‌اند؛ بیمارستان‌ها به گورستان بدل شده‌اند؛ و کودکان در نقض آشکار هر گونه معیار انسانی، در قحطی و گرسنگی مفرط گرفتار شده‌اند. این یک جنگ عادی نیست. این مجازات جمعی است، سیاستی برای سلطه و بله، یورشی که همه نشانه‌های نسل‌کشی را با خود دارد.

اکنون عاملان این جنایات آشکارا از طرح‌های خود برای اعمال کنترل کامل و دائمی نظامی بر غزه سخن می‌گویند. آنها از محصورسازی‌های جدید، مناطق حائل جدید، و اخراج‌های جدید دم می‌زنند و آن را «امنیت» می‌نامند. اما ما نام واقعی آن را می‌دانیم: «پاک‌سازی قومی». تلاشی نظام‌مند برای تکه‌تکه کردن یک ملت تا چیزی جز نابودی یا تبعید آنها باقی نماند.

مردم غزه به صورت برنامه‌ریزی شده قتل‌عام می‌شوند، مناطق مسکونی به صورت کامل از بین رفته‌اند؛ بیمارستان‌ها به گورستان بدل شده‌اند؛ و کودکان در نقض آشکار هر گونه معیار انسانی، در قحطی و گرسنگی مفرط گرفتار شده‌اند. این یک جنگ عادی نیست. این مجازات جمعی است، سیاستی برای سلطه و بله، یورشی که همه نشانه‌های نسل‌کشی را با خود دارد.

حقوق بین‌الملل به وضوح صراحت دارد. گرسنگی‌ دادن و بمباران‌ بدون تفکیک به عنوان جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت طبقه‌بندی شده‌اند. همزمان، کنوانسیون چهارم ژنو هدف قرار دادن غیرنظامیان، تخریب خانه‌ها و جابجایی اجباری جمعیت را ممنوع کرده است. این تحمیل عمدی شرایطی است که برای نابودی یک مردم طراحی شده، و تنها یک نام دارد: نسل‌کشی. چه شواهد بیشتری نیاز داریم؟

تاریخ از ما خواهد پرسید: هنگامی که غزه در حال خفه شدن بود، آیا جهان اسلام با یک صدا سخن گفت؟ آیا ما اقدام کردیم، یا منتظر ماندیم تا دیگران اقدام کنند و برایمان تصمیم بگیرند؟ امروز، محکومیت‌های توخالی و بی‌عمل بی‌فایده‌اند.

برای برقرای صلح و تضمین خروج کامل نیروهای اشغالگر از هر وجب از خاک غزه، باید مصمم شویم تا:

تمام ابزارهای سیاسی، اقتصادی و حقوقی، اعم از تحریم‌ها، بایکوت‌ها یا فشار هماهنگ بین‌المللی را بسیج کنیم،

پاسخگویی در تمام سطوح، در هر دادگاهی، علیه تمام کسانی که در جنایات جنگی و نسل‌کشی در فلسطین دست دارند یا آن را ممکن ساخته‌اند را پیگیری و همه روابط با قاتلان خواهران و برادرانمان در غزه، که امروز رویای مضحک «اسراییل بزرگ» را در سر خود می‌پرورانند را فورا قطع کنیم. این واقعیت ثابت‌شده است که مماشات در گذشته نتیجه‌ای نداده و در آینده نیز نخواهد داد.

ما باید همچنین با همدستی دولت‌هایی که رژیم اشغالگر را مسلح می‌کنند، از این رژیم در برابر محکومیت بین‌المللی محافظت و عدالت را وتو می‌کنند، مقابله کنیم. آنها فرسنگها با بی‌طرفی فاصله دارند، هرچند بی‌طرفی در برابر جنایت نیز بی‌طرفی نیست، بلکه همدستی است.

همکاران محترم،

غزه بیش از یک مکان تحت رنج است. غزه شاهد و نمادی از مقاومت و یادآور این است که کرامت انسانی را نمی‌توان با بمب به خاکستر تبدیل کرد. مردم غزه در انتظار حمایت معنادار ما هستند، و پایداری آنان ما را فرا می‌خواند تا نه تنها در سخن، که در عمل قاطعانه در کنارشان بایستیم.

پیامبر اکرم (ص) به ما آموخت که امت اسلامی مانند یک جوهره و پیکر واحد است. امروز این پیکر درد می‌کشد ودر غزه به خون نشسته است. سکوت کردن، زخم زدن به خودمان است و اقدام شجاعانه، راه درمان است.

صادقانه امیدوارم این نشست به عنوان اجتماعی فراتر از سخنرانی‌ها و وعده‌ها در حافظه تاریخ بماند. اجازه دهیم روزی باشد که جهان اسلام از یک شاهد منفعل به اراده‌ای قاطع و از سکوت به رهبری قدرتمند تبدیل شد. روزی باشد که عدالت را بر ترس، وحدت را بر تردید، و انسانیت را بر سیاست ترجیح دادیم.

بیایید به یاد داشته باشیم که تراژدی غزه تنها به مسلمانان مربوط نمی‌شود. این آزمونی برای وجدان جهانی است. از این رو، از همه ملت‌ها، فارغ از مذهب یا جغرافیا، می‌خواهیم در طرف انسانیت، عدالت و کرامت؛ یعنی در طرف درست تاریخ بایستند. تاریخ تأخیر را نخواهد بخشید. غزه نمی‌تواند منتظر بماند. زمان اقدام اکنون است.