چندثانیه نوشت: قرار نیست زلزله خبر کند، قرار نیست بفهمیم و از خانه فرار کنیم، قرار نیست نجات بیابیم! زلزله در همه جای دنیا بی خبر می آید و می رود. اما سال هاست می دانیم تهران در انتظار یک زلزله بزرگ است. سال هاست می شنویم بحران بزرگ بغل گوشمان است. اما به چشم ندیدیم برای ویرانی کمتر، قدمی برداشته شود.

در تهرانِ امروز، خانه ای می خریم، سال ها قسط می دهیم، با هزار امید و آرزو پرده نصب می کنیم، فرش پهن می کنیم، کتابخانه می چینیم…

اما در همین تهران که می دانیم بحران زلزله دارد به ما می گویند: لطفاً یک کوله آماده کنید؛ شاید همه این ها یک شبه زیر آوار رفت.

رییس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران دوباره زنگ خطر را به صدا درآورده؛ خانه هایی که قبل از سال 1374 ساخته شده اند، ایمنی ندارند؛ حتی بسیاری از ساختمان های نوساز هم فقط اسم مهندسی ساز را یدک می کشند.

پیشنهاد رسمی شان این است که هر خانواده تهرانی یک کوله زندگی داشته باشد؛ کوله ای که داخلش باید مدارک شناسایی، پول نقد، دارو، کمی غذا، لباس سبک و یک چراغ قوه جا شود.

اما مگر می شود زندگی را جمع کرد؟

مگر می شود تمام سال هایی را که با هزار آرزو ساخته ایم، تمام خاطرات، تمام امنیت و آرامش یک خانواده را، در یک کوله فشرده کرد و کنار در گذاشت، به این امید که اگر زمین لرزید، دست کم چند تکه از خودمان را نجات بدهیم؟

مسئولان می گویند به زودی با چند سرمایه گذار صحبت می کنند تا این کوله ها در فروشگاه های بزرگ تهران عرضه شود؛ شاید حتی تخفیف هم بگذارند، شاید اسمش را بگذارند پک آرامش ! اما هیچ کس نمی گوید چطور باید ترس شبانه مردم را جمع کرد و داخل همین کوله جا داد. هیچ کس نمی گوید چطور باید امنیتِ نداشته را بسته بندی کرد و روی دوش گرفت.

تهران آماده نیست، خانه ها آماده نیستند، مردم آماده نیستند…

تنها چیزی که آماده می شود، همان کوله ای ست که قرار است تمام زندگی مان را در خودش جا بدهد!