به نقل از خبرآنلاین، حدود دو ماه پیش بود که چین از اولین تصاویر مربوط به جنگنده J-36 اش رونمایی کرد؛ جنگنده پنهان کاری که توسط شرکت صنایع هوایی چنگدو توسعه یافته و به عنوان ستون اصلی جاه طلبی های نسل ششم قدرت هوایی چین معرفی می شود. این هواگرد بدون دم با وزنی بین 50 تا 60 تُن، به مراتب بزرگ تر از J-20 و نزدیک به رده بمب افکن های راهبردی آمریکاست و طراحی کابین دونفره و پهلوبه پهلوی آن نشان می دهد که J-36 بیش از آنکه برای نبردهای نزدیک طراحی شده باشد، یک سکوی مدیریت نبرد است.

طبق نظر کارشناسان، J-36 برای هماهنگی سامانه های بدون سرنشین، جنگ الکترونیک و حملات دوربرد بهینه سازی شده و این رویکرد تازه، حاکی از آن است که J-36 تنها یک جنگنده نیست، بلکه یک مرکز فرماندهی و کنترل پروازی برای عملیات مشترک محسوب می شود.

J-36 از معماری بال-بدنه ادغام شده بهره می برد و در آن با حذف سکان های عمودی، سطح مقطع راداری به حداقل رسیده است. درون بدنه، محفظه های بزرگ داخلی برای حمل هشت سلاح دوربرد هوابه هوا یا تسلیحات تهاجمی دقیق تعبیه شده و قابلیت حمل موشک های کوتاه برد را دارا است.

طبق شنیده ها، این جنگنده به دو موتور توربوفن نسل جدید WS-15 مجهز خواهد شد که هرکدام بیش از 18 تُن رانش تولید می کنند؛ این یعنی امکان پرواز پایدار با سرعت مافوق صوت بالاتر از 1.5 ماخ بدون نیاز به پس سوز. روکش های جاذب امواج رادار، ورودی های دندانه دار و آنتن های تعبیه شده، ازجمله عوامل کاهش شدید سطح مقطع راداری آن است.

بخش حسگر J-36 شامل رادار AESA با دهانه وسیع و ماژول های گالیوم نیترید، سامانه جست وجوی فروسرخ پیشرفته برای شناسایی جنگنده های پنهان کار و مجموعه ای از گیرنده های الکترونیکی منفعل برای مکان یابی منابع انتشار در فواصل طولانی است.

به علاوه، گره های ارتباطی پرظرفیت این امکان را برای J-36 فراهم می کنند تا پرنده های بدون سرنشین رزمی، مهمات سرگردان یا دسته های پهپادی را در حملات هماهنگ هدایت کند. این ویژگی با برنامه های "بال وفادار" چین ازجمله FH- 97A هم راستاست و J-36 را به یک گزینه ایده آل هوایی برای عملیات توزیع شده تبدیل خواهد کرد.

این هواگرد قادر است که تا اعماق دریای فیلیپین و اقیانوس آرام مرکزی پرواز کرده و حملات اشباع شده علیه ناوگروه های هواپیمابر آمریکا یا پایگاه های متحدان را هماهنگ کند. طراحی کابین پهلوبه پهلو کار تقسیم وظایف را ساده تر خواهد کرد: بدین ترتیب که یک خلبان بر پرواز تمرکز دارد و خلبان دوم بر جنگ الکترونیک، مدیریت شبکه و هدایت پهپادها، متمرکز خواهد شد.

در سوی دیگر دنیا، آمریکا با جنگنده F-47، برنامه نسل ششم برتری هوایی آینده را دنبال می کند. گرچه جزییات درباره F-47 محرمانه است، اما می دانیم که این جنگنده به موتورهای سیکل تطبیقی مجهز است که میان پرواز اقتصادی و توان رانش بالا تغییر وضعیت می دهند. این هواگرد از معماری حسگر توزیع شده، محفظه های بارگذاری ماژولار و هوش مصنوعی داخلی برای کاهش بار کاری خلبان استفاده می کند.

یکی از ارکان کلیدی F-47، برنامه "هواگردهای رزمی مشارکتی" است که در آن پهپادهای خودکار نقش گسترش دهنده میدان دید، فریب دهنده یا حامل تسلیحات دقیق را ایفا می کنند. در شرایطی که J-36 بر حجم، پایداری و چند نقشی بودن تأکید دارد، تمرکز F-47 بر بقا پذیری و دقت در سخت ترین محیط های نبرد خواهد بود.

J-36 به منزله جهشی فناورانه و نشانه ای سیاسی برای چین و حاوی پیامی مبنی بر به چالش کشیدن سلطه هوایی آمریکا و گسترده کردن دامنه نفوذ چین تا اعماق اقیانوس آرام است. F-47 هم برای آمریکا در حکم سنگ بنای نقشه راه "برتری هوایی 2030" است تا نفوذپذیری اش در سامانه های پدافندی آینده و حفظ برتری در چرخه تنش تضمین شود.

درمجموع، این دو کشور بدین ترتیب دوران قدرت هوایی نسل ششم را رقم می زنند؛ عصری که در آن کنترل طیف الکترومغناطیسی، همکاری انسان و ماشین و یکپارچگی با سامانه های خودکار برتری را تعیین خواهد کرد.