به نقل از nationalinterest، نوع B فقط یک پهپاد نیست؛ بلکه فراخوانی برای تسلیحات هوایی علیه ارتش ایالات متحده و متحدان منطقه ای آن است.

رژه نظامی اخیر چین، پلتفرم های نظامی واقعاً تکان دهنده جدیدی را به نمایش گذاشت که باید هر افسر نظامی و تحلیلگر اطلاعاتی ایالات متحده را به فکر فرو ببرد. چین نه تنها سیستم های پیشرفته بومی خود را به نمایش گذاشت، بلکه وجود سلاح های انرژی هدایت شده، سلاح های مافوق صوت و انواع پهپادهای پیچیده بسیار نگران کننده بود. به طور خاص، یک سیستم پهپادی، مایه نگرانی نیروهای مسلح ایالات متحده است.

این پهپاد عظیم و بدون دم که با نام جنگنده برتری هوایی بدون سرنشین نوع B (UASF) شناخته می شود، مظهر تلاش بلندپروازانه پکن برای دستیابی به تسلط هوایی بدون سرنشین است. پکن با مشاهده جنگ اوکراین و حضور فراگیر پهپادها در هر دو طرف، تصمیم گرفته است که قابلیت های پیشرفته خود را با برتری تقریباً بی رقیب خود در تولید انبوه پیوند دهد.

و پهپاد نوع B نمونه کاملی از این است که چگونه ارتش پکن در این حوزه نظامی کلیدی سیستم های بدون سرنشین، از ارتش آمریکا پیشی گرفته است.

این سیستم، که یک هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) در اندازه یک جنگنده است، صرفاً یک وسیله رژه نبود. این سیستم، منادی برهم خوردن توازن قدرت در منطقه هند و اقیانوس آرام است. با ورود UASF نوع B چین به این عرصه، این سیستم چالشی مستقیم برای برتری نظامی دیرینه ایالات متحده برای کنترل نقاط حساس و بحرانی مانند تنگه تایوان و دریای چین جنوبی ایجاد می کند.

UASF نوع B با ترکیب چابکی یک جنگنده سرنشین دار با استقامت یک سیستم بدون سرنشین، جهشی کوانتومی در فناوری پهپادهای چینی را نشان می دهد.

این پهپاد که از نظر مقیاس با هواپیمای جنگی سرنشین دار J-10 چین قابل مقایسه است، دارای یک بال دلتای اصلاح شده با نوک های الماس شکل برش خورده برای مانورپذیری بیشتر، ورودی های هوای مافوق صوت بدون انحراف به جلو که یک موتور توربوفن واحد را تغذیه می کنند و یک نازل با هندسه متغیر دندانه دار برای به حداقل رساندن اثرات مادون قرمز است.

طراحی پنهان کاری کم رصد آن شامل یک خط چین در امتداد بدنه، محفظه های تسلیحات داخلی گسترده برای موشک های هوا به هوا و مهمات دقیق و یک سیستم هدف گیری الکترواپتیکی (EOTS) نصب شده در چانه، مشابه سیستم EOTS جنگنده F-35 Lightning II ایالات متحده است. این امر امکان شناسایی و هدف گیری در زمان واقعی را فراهم می کند.

این پهپاد که برای سرعت های مافوق صوت، ماموریت های دوربرد و عملیات چندمنظوره - از جمله برتری هوایی، ضربتی، اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی - بهینه شده است، به صورت نیمه خودکار یا به عنوان یک "هواپیمای کمکی وفادار" برای پلتفرم های سرنشین دار، مانند جنگنده نسل پنجم چنگدو J-20 "اژدهای قدرتمند" عمل می کند.

آنچه پهپاد UASF نوع B را متمایز می کند، رونمایی عمومی آن به عنوان یک نمونه اولیه با قابلیت پرواز است که با شماره سریال های یک واحد عملیاتی نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق (PLAAF) تکمیل شده و نشان دهنده استقرار قریب الوقوع آن است.

برخلاف پهپادهای شناسایی کوچک تر، این پهپاد غول پیکر، نبردهای سطح بالا را در اولویت قرار می دهد و به طور بالقوه می تواند پدافندهای دشمن را با دارایی های قابل تجزیه و تحلیل مقرون به صرفه اشباع کند.

این توانایی فناوری به تهدیدی عمیق برای برتری هوایی ایالات متحده در منطقه تبدیل می شود، جایی که نیروهای آمریکایی مدت هاست برای نمایش قدرت به برتری های کیفی متکی بوده اند. محیط های مورد مناقشه هند و اقیانوس آرام - که توسط شبکه های ضد دسترسی/منع منطقه ای موشک ها، سلاح های مافوق صوت، پهپادها و رادارهای پیشرفته چین آسیب دیده اند - پتانسیل مخرب نوع B را تقویت می کنند.

با مسدود کردن دسترسی آمریکا به پایگاه های مقدم در گوام یا ژاپن از طریق حملات دقیق، نیروی هوایی چین می تواند از انبوهی از این UCAVها برای غلبه بر گشت های F-22 و F-35 استفاده کند و به طور موقت در زنجیره جزایر اول به انسداد هوایی دست یابد.

استراتژیست ها منطقه اقیانوس آرام در منطقه وسیع تر هند-اقیانوس آرام را به سه زنجیره جزیره ای تقسیم کرده اند. زنجیره اول جزایر از شبه جزیره کامچاتکا از طریق ژاپن و تایوان (که تایوان مرکز این زنجیره است) تا فیلیپین و دریای جنوبی جنوبی مجاور امتداد دارد.

زنجیره دوم جزایر از ژاپن تا گینه نو و از طریق گوام (که دومی غربی ترین قطب نظامی ایالات متحده است) امتداد دارد.

زنجیره سوم و آخر از جزایر دورافتاده آلوتیان در آلاسکا تا هاوایی امتداد دارد.

به نظر من، حتی بدون پهپادهای UASF نوع B چشمگیر، چین احتمالاً موازنه قدرت نظامی را در زنجیره جزایر اول به نفع خود تغییر داده است. تاکنون، ایالات متحده توانایی بازگرداندن برتری نظامی خود در زنجیره جزایر اول را نشان نداده است، به این معنی که هرگونه نبرد با چین بر سر تایوان یا SCS احتمالاً برای ارتش ایالات متحده به شدت پایان خواهد یافت.

خفاکاری این پهپاد از تشخیص رادارهای سنتی جلوگیری می کند و به آن اجازه می دهد تا برای رهگیری یا بمباران به حریم هوایی دفاع شده نفوذ کند، در حالی که خودمختاری آن، تنگنای خلبان را که مانع عملیات سرنشین دار در مناطق پرخطر می شود، کاهش می دهد. قدرت صنعتی پکن این امر را تشدید می کند: چین در تولید هواپیما و موشک از ایالات متحده پیشی می گیرد و امکان استقرار انبوه پهپادهای بدون سرنشین را فراهم می کند که می توانند دفاع از دارایی های نظامی ایالات متحده را تا حد فرسودگی تحت فشار قرار دهند.

وقتی نیروهای چینی ضعیف و بی دفاع شوند، می توانند به سادگی به نیروهای آمریکایی ضعیف و بی دفاع حمله کنند یا قبل از شروع واقعی جنگ، نیروهای آمریکاییِ از هم پاشیده را وادار به عقب نشینی کنند.

برای مثال، در صورت وقوع حادثه ای در تایوان، دسته های پهپادهای نوع B می توانند با رقابت در آسمان بالا، از تهاجمات آبی-خاکی جلوگیری کنند و توانایی نیروی هوایی و دریایی ایالات متحده را برای ایجاد برتری هوایی - که سنگ بنای عملیات نظامی ایالات متحده از زمان جنگ جهانی دوم است - تضعیف کنند.

چنین پهپادهای بدون سرنشین چینی هزینه های عملیاتی نیروهای آمریکایی در صحنه نبرد را افزایش می دهند و این خطر را به همراه دارند که این نیروهای آمریکایی را در حالت دفاعی دائمی قرار دهند و به چینی ها فرصت دهند تا هر کاری را که می خواهند در تایوان و/یا دریای جنوبی انجام دهند.

البته، عمو سام بی دفاع نیست. و مشخصه هر استراتژی نظامی بزرگ این است که نقاط قوت و همچنین نقاط ضعف خود را بشناسید. بنابراین، ما باید نقاط قوت نسبی خود را در برابر نقاط ضعف نسبی چین تطبیق دهیم. در حالی که در پهپادهای بال پرنده در مقیاس بزرگ عقب مانده ایم - و به جای آن هواپیماهای جنگی مشارکتی (CCA) مانند بویینگ MQ-28 Ghost Bat را انتخاب کرده ایم - پنتاگون در حال تسریع اقدامات متقابل متناسب با تهدیدات پهپادهای بدون سرنشین است. یکی از مهم ترین آنها، طرح تکثیرکننده است.

اگرچه این طرح ممکن است شبیه چیزی شبیه به استارگیت اس جی-1 به نظر برسد، اما طرح تکثیرکننده کاملاً واقعی است و هدف آن به کارگیری هزاران پهپاد تهاجمی تا سال آینده است تا با برتری انبوه پهپادهای چین بهتر مقابله کند - و امکان مقابله با انبوهی از پهپادها را فراهم کند که سیستم های نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق را از طریق حجم زیاد تحت الشعاع قرار می دهند.

پلتفرم های جنگ الکترونیک، مانند نسل بعدی اخلالگرها در هواپیماهای EA-18G Growlers، می توانند لینک های فرماندهی و حسگرهای نوع B را مختل کنند و استقلال آن را در طیف های الکترومغناطیسی مورد مناقشه، بی اهمیت جلوه دهند.

پناهگاه های مقاوم سازی شده هواپیما و کیت های تعمیر سریع باند، آسیب پذیری های پایگاه را برطرف می کنند و دهانه های ناشی از موشک های پشتیبان را کاهش می دهند. پدافند هوایی پیشرفته مانند پاتریوت PAC-3 و سلاح های نوظهور انرژی هدایت شده، گزینه های جنبشی را فراهم می کنند، در حالی که تشخیص تهدید مبتنی بر هوش مصنوعی، داده های شبکه های F-35 را برای رهگیری های اولیه ادغام می کند.

اصلاحات اخیر سیاست ها، از جمله ساده سازی خرید پهپادها توسط وزارت دفاع، شکاف های تولید را پر می کند، اگرچه چالش ها در مقیاس پذیری سیستم های هوایی ضد پهپاد همچنان ادامه خواهد داشت. این ابزارها، اگر از طریق فرماندهی و کنترل مشترک همه دامنه ها ادغام شوند، می توانند تهاجم های نوع B را خنثی کرده و برتری های ایالات متحده را حفظ کنند.

هواپیمای بدون سرنشین نوع B چین، که به عنوان نمادی از عزم و اراده به نمایش گذاشته شده است، یک نقطه عطف محوری را برجسته می کند: سیستم های بدون سرنشین در حال بازتعریف نبرد هوایی هستند و به جای تمرکز بر کابین خلبان، به سمت کمیت و پنهان کاری متمایل شده اند.

برای ایالات متحده، این امر مستلزم سرمایه گذاری فوری در اقدامات متقابل پهپادی برای حفظ برتری هند و اقیانوس آرام است. عدم انطباق، آینده ای را به خطر می اندازد که در آن پکن آسمان ها را دیکته می کند، اما با اقدامات پیشگیرانه - از انبوه پهپادهای تکثیرکننده گرفته تا تسلط جنگ الکترونیک - آمریکا می تواند جایگاه برتر را پس بگیرد.