شیراز به عنوان مرکز یک استان ورزش خیز، برای سال ها در حسرت داشتن یک ورزشگاه مجهز و آبرومند می سوخت. مجموعه ای که همزمان بتواند پذیرای استعدادها در چند رشته مختلف ورزشی باشد. استان فارس و شهر شیراز، همواره یکی از قطب های کشتی فرنگی بوده و در فوتبال نیز با برق و فجر سپاسی ملی پوشان زیادی را تحویل و بازیکنان فراوانی را به استقلال و پرسپولیس داده است.

این فصل با بازگشت فجر سپاسی، خبر آمد که ورزشگاه پارس نیز بالاخره آماده شده و اگر آن اتفاق افتادن بخشی از سقف ورزشگاه را یک حادثه در نظر گرفته و از آن فاکتور بگیریم، انصافاً این مجموعه کاملاً آبرومند و آماده پذیرایی از مسابقات لیگ برتر بود. آنقدر که حالا خبر رسیده شاید دربی تهران در همین ورزشگاه برگزار شود!

مشخص است که مجموعه ورزشی آزادی به این مسابقه در هفته دوازدهم نمی رسد. سایر استادیوم های تهران مثل تختی یا شهدای شهر قدس هم ظرفیت پذیرایی از هواداران این دو تیم را ندارند. چه این اتفاق بیفتد و چه دربی مثل موارد قبلی در نقش جهان اصفهان یا یادگار امام تبریز و یا حتی ورزشگاه اراک و قزوین برگزار شود، این مدل از مدیریت گویای تمام مشکلات فوتبال ماست.

استانی که سال ها در حسرت نداشتن یک ورزشگاه استاندارد می سوخت، حالا به جایی رسیده که امروز دربی و فردا پذیرای بازی های تیم ملی هم خواهد بود! البته که هیچ عیبی ندارد که تیم ملی در شهرهای مختلف به میدان برود -چون متعلق به همه ایران است- اما اینکه ما سال ها دست روی دست می گذاریم و هیچ کاری نمی کنیم و نسل های مختلف می سوزند، سپس یک ورزشگاه می سازیم و می خواهیم همه بازی هایمان همانجا باشد، مثالی بارز از مدیریت غلط حاکم بر ورزش ماست.

یک افراط و تفریط واقعی، به قول قدیمی ها نه به آن شوری شور و نه به این بی نمکی! نه به اینکه سال ها یک ورزشگاه نمی سازیم و نه به حالا که به تنها ورزشگاهی که ساخته ایم آنقدر فشار می آوریم که خیلی زود فرسوده و بلا استفاده می شود!