به نقل از ایسنا، بر اساس تایید خانه سینما و پستی که همسر تقوایی در فضای مجازی منتشر کرده، این هنرمند امروز به دلیل عوارض ناشی از بیماری و کهولت سن که در سال های اخیر او را خانه نشین کرده بود ، در بیمارستان نیکان تهران درگذشت.

ناصر تقوایی خود در نوشتاری بیوگرافی اش را این چنین شرح داده بود:

تابستان سال 1320 خورشیدی، در گرمای جنگ جهانگیر دوم، در قلب جنگلی از نخل های ستبر سبز، در یک روستای عرب نشین زاده شدم. در کودکی یک سیاح حرفه ای بودم و همراه پدر به دوردست ترین بندرهای دریای جنوب سفر کردم و هرکلاس ابتدایی را در شهری و دهکوره یی خواندم و هفت سال بعد که به زادگاه خودم برگشتم در عالم خیال یک سندباد نوجوان بودم. در مدرسه به ادبیات علاقه داشتم، اما ریاضی خواندم. در جوانی داستان کوتاه می نوشتم و فریفته ی شیوه های نو بودم، اما باز نمی دانم چه شد که از سینما سر درآوردم.

در این مسیر به آدم های دانا برخوردم و صحنه های جالب، ولی زندگی خودم هیچ صحنه ی جالبی ندارد. تنها شانس من در زندگی شاید این بوده که با یک تولد ناخواسته شصت سال تمام مثل یک آدم زیادی در کنار یک ملت کهنسال زندگی کرده ام. دوازده داستان کوتاه، سیزده فیلم گزارشی و مستند، سه فیلم کوتاه داستانی، شش فیلم بلند سینمایی و یک مجموعه ی شانزده ساعته ی تلویزیونی در کارنامه ی من دیده می شود. به اضافه ی یک مجموعه عکس و اسلاید از طبیعت و زندگی و فرهنگ این مرز پرگهر، در هزار و یک نما. با اینهمه از دور تنبل جلوه می کنم. چرا که در این ده ساله، به دلایلی که ناگفتنش بهتر، کارهای تازه ی مرا نه کسی خوانده، نه کسی دیده ...

تقوایی که در فیلم سازی علاوه بر ساخت فیلم کوتاه، فیلم های بلندی چون آرامش در حضور دیگران ، صادق کرده ، ناخدا خورشید ، ای ایران ، کاغذ بی خط را ساخته است، در سال های بعد و پس از متوقف شدن دو فیلم زنگی و رومی و چای تلخ مستند کوتاه تمرین آخر را درباره ی تعزیه ساخت.

سال 1383، شورای ارزشیابی هنرمندان در وزارت ارشاد، مدرک درجه یک هنری کشور (معادل دکترا) را به ناصر تقوایی، اعطا کرد.

در جشن سیزدهم خانه سینما، تندیس شایستگی جشن سینمای ایران به خاطر یک عمر دستاورد هنری به ناصر تقوایی اهدا شد و در جشن چهاردهم انجمن فیلم کوتاه از ناصر تقوایی تقدیر کرد.