به نقل از اطلاعان آنلاین ، حدود 4٫6 میلیارد سال پیش، یک ابر کیهانی فرو ریخت و زمینه تشکیل منظومه شمسی را فراهم کرد. سپس یک سحابی با گرانش قوی شکل گرفت و تولد خورشید را آغاز کرد. اما پس از آن، جزییات شکل گیری سیاره ها هنوز مورد بحث است.

با وجود تکنیک های پیشرفته ای مانند سنجش مواد آلی از فضا، سفرهای متعدد به ماه و فرستادن کاوشگر به مریخ، دانشمندان هنوز از ترتیب دقیق تولد سیاره ها مطمئن نیستند. علاوه براین، چندین نظریه رقیب برای توضیح ترتیب شکل گیری سیاره ها وجود دارد.

مایکل میر، رییس بخش نجوم دانشگاه میشیگان، به لایوساینس گفت: تعیین زمان در فضا کار ساده ای نیست و یکی از دشوارترین مسائل در نجوم محسوب می شود.

پذیرفته ترین توضیح برای شکل گیری هشت سیاره منظومه شمسی، نظریه تجمع ذرات است. براساس این نظریه، ذرات کوچک گاز و غبار به یکدیگر برخورد می کنند و به هم می چسبند؛ در نتیجه گرانش خود را افزایش می دهند و با گذر زمان بزرگ می شوند.

نظریه ای مشهور چنین بیان می دارد که سیاره های بزرگ گازی ابتدا شکل گرفتند و در مناطق دورتر از خورشید قرار داشتند. با بزرگ تر شدن، این سیاره ها به سمت بیرون رفتند و فضای کافی برای شکل گیری سیاره های سنگی و زمین مانند نزدیک تر به خورشید فراهم کردند.

فرآیند تولد سیاره های سنگی میلیون ها سال بعد از شکل گیری سیاره های گازی رخ داد. میِر توضیح می دهد: برای تشکیل غول گازی مانند مشتری، باید گاز کافی موجود باشد. اگر فرآیند شکل گیری سریع آغاز نشود و گاز از بین برود، نمی توان غول گازی ساخت. به همین دلیل تصور می کنیم سیاره های گازی اول از همه شکل گرفتند.

نظریه ای دیگر به نام مدل ناپایداری جریانی دیدگاه متفاوتی ارائه می دهد. این نظریه بیان می کند که سیاره ها می توانند به طور خودبه خود جمع شده و ترتیب شکل گیری متفاوتی ایجاد کنند. کاوی بورلینا، استاد علوم سیاره ای در دانشگاه پردو می گوید ممکن است اول سیاره های سنگی مانند زمین، مریخ، زهره و عطارد شکل گرفته باشند. سپس وقتی گاز موجود در منظومه شمسی تمام شد، دیگر امکان تشکیل سیاره های غول پیکر گازی مانند مشتری و زحل وجود نداشت. بعد از آن، روند شکل گیری سیاره ها بدون نظم مشخص ادامه یافته و سیاره ها به صورت نامنظم و تصادفی شکل گرفته اند.

گایا استاکی دِ کوای، دانشمند سیاره ای در موسسه فناوری ماساچوست می گوید: دو روش متفاوت برای تعیین سن سیاره ها وجود دارد. برخی سن سیاره را بر اساس منشأ آن می سنجند و برخی دیگر روی سن سطح سیاره تمرکز می کنند. او می گوید سطح سیاره می تواند خیلی قدیمی باشد و سال ها بدون تغییر باقی مانده باشد، یا اگر هنوز فعالیت هایی مانند حرکت صفحات زمین یا فوران آتشفشان در آن ادامه داشته باشد، خیلی تازه و جوان باشد.

یکی از روش های معمول برای تعیین سن سیاره ها، شمارش دستی دهانه ها روی سطح است. از این منظر، زمین می تواند جوان ترین سیاره محسوب شود، زیرا سطح آن پیوسته در حال تغییر است و پس از آن زهره و مریخ قرار می گیرند.

محدودیت های روش های فعلی باعث می شود سن هر سیاره فقط تقریبی باشد. حتی خطای کوچک می تواند به میلیون ها سال اختلاف در تاریخ جهان منجر شود. به همین دلیل دانشمندان همچنان در حال جمع آوری داده ها برای ایجاد جدول زمانی دقیق تری هستند. بورلینا می گوید برای درک دقیق تر تاریخچه و فرآیند شکل گیری سیاره ها، دانشمندان نیاز دارند که نمونه هایی از خاک و سنگ آن ها را به زمین بیاورند و تحلیل کنند. انجام این کار در بعضی سیاره ها یا قمرها سخت است، اما نمونه هایی که اکنون روی مریخ هستند و دستیابی به آن ها ممکن است، می توانند اطلاعات مهمی درباره چگونگی شکل گیری سیاره ها به ما بدهند.