| به نقل از عصر ایرانی ، مطالعه ای جدید که اوایل امسال در مجله JAMA Psychiatry منتشر شد، امکان سرایت اختلالات روانی از فردی به فرد دیگر را مطرح می کند. پژوهشگران در این مطالعه، ارتباط بین همسالان مبتلا به اختلال روانی در دوران نوجوانی و افزایش خطر ابتلا به اختلالات سلامت روان در آینده را گزارش دادند. به عبارت دیگر، آن ها بیان کرده اند که اختلالات روانی در نوجوانان می تواند به صورت اجتماعی منتقل شود . بااین حال، مطالعه ی مشاهده ای پژوهشگران نتوانست علت مستقیم برای این رابطه پیدا کند. اما فرضیه مطرح شده از نظر شهودی منطقی به نظر می رسد. روان شناسان سال هاست که در حال بررسی چگونگی سرایت حالات روحی و احساسات مختلف از فردی به فرد دیگر هستند. برای مثال، دیدن کسی که از ته دل می خندد، می تواند شما را نیز به خنده اندازد. به طور مشابه، وقتی دوستی را در رنج عاطفی می بینید، ممکن است شما نیز اندوه را احساس کنید. این پدیده به عنوان سرایت عاطفی شناخته می شود. بیش از سه دهه است که پژوهشگران به موضوع سرایت عاطفی پرداخته اند؛ آیا اختلالات روانی نیز می توانند تحت تأثیر محیط اجتماعی ما قرار گیرند؟ اما نتایج تحقیقات متفاوت بوده است. برخی نشان داده اند که سلامت روان دوستان، همسالان و خانواده می تواند بر سلامت فرد تأثیر بگذارد؛ در حالی که نتایج دیگر تفاوت های بیشتری را نشان داده اند. اختلالات روانی می توانند در نوجوانان به صورت اجتماعی منتقل شوند اما مطالعه ی روانپزشکی اخیر که توسط پژوهشگران دانشگاه هلسینکی در فنلاند و دیگر مؤسسات انجام شده است، داده های ثبت شده از 713٬809 شهروند فنلاندی را که بین سال های 1985 تا 1997 به دنیا آمده بودند، بررسی می کند. گروه پژوهشگران افرادی را شناسایی کردند که تا سال نهم تحصیلی خود از درمانگران، تشخیص اختلالات روانی دریافت کرده بودند و سپس، سایر افراد گروه را تا پایان سال 2019 برای پیگیری تشخیص های بعدی تحت نظر قرار دادند. پژوهش نشان داد دانش آموزان سال نهمی که بیش از یک همکلاسی مبتلا به اختلال روانی داشتند، نسبت به همکلاسی هایی که هیچ دوست مبتلایی نداشتند، در سال های بعدی 5 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلالات روانی قرار داشتند. این خطر در سال اول پس از مواجهه با چنین همکلاسی هایی بیشتر بود: دانش آموزانی که یک همکلاسی مبتلا داشتند، 9 درصد و آن هایی که بیش از یک همکلاسی مبتلا داشتند، 18 درصد بیشتر در معرض دریافت تشخیص اختلال روانی بودند. بالاترین میزان خطر مربوط به اختلالات خلقی، اضطراب و اختلال خوردن بود. حتی پس از در نظر گرفتن متغیرهایی مانند سلامت روان والدین، اندازه ی کلاس و نرخ بیکاری منطقه ای، افزایش خطر ابتلا همچنان مشاهده شد. یافته های پژوهش شاید شواهدی قانع کننده برای سرایت اجتماعی اختلالات روانی ارائه دهد، اما برخی پژوهشگران، از جمله ایکو فرید، روان شناس بالینی در دانشگاه لیدن هلند، اشاره کرده اند که گروه مطالعه ی فنلاندی ممکن است همه ی عوامل مداخله گر را در نظر نگرفته باشد. فرید نمونه ای از این متغیرها را عنوان می کند: زندگی در محله ای فقیرنشین، خطر افسردگی را افزایش می دهد. او توضیح می دهد که ممکن است این کودکان به دلیل شرایط مشابه زندگی، در مدارس مشابهی گرد هم آیند و این امر باعث تجمع افسردگی در مدارس شود. این وضعیت ممکن است در ظاهر مشابه سرایت اجتماعی به نظر برسد، مگر این که متغیر محله به درستی بررسی شود. پژوهشگران در مطالعه، نرخ اشتغال و سطح تحصیلات محله را کنترل کرده بودند، اما ممکن است باز هم بعضی از عوامل زمینه ای تأثیرگذار، نادیده گرفته شده باشند. در نتیجه، به دلیل ناکافی بودن میزان سنجش عوامل مشترک، خطر نسبت دادن علتی نادرست به نتایج همبسته وجود دارد. فرید در پستی در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: متغیرهای پنهان احتمالاً این وضعیت را توضیح می دهند، نه سرایت اجتماعی. نمی توان احتمال تأثیر متغیرهای دیگر را رد کرد یوسی آلهو، نویسنده اصلی مطالعه ی فنلاندی، در پاسخ به نقدهایی درباره متغیرهای مداخله گر، به کلاس های درس به عنوان نقطه مرجع اشاره کرد و گفت این رویکرد به بررسی تمایل افراد به جستجوی افرادی مشابه خود نیز کمک می کند. او توضیح داد: در مطالعه ی ما، این سوگیری را با استفاده از کلاس های مدرسه به عنوان نماینده ی شبکه های اجتماعی، کاهش دادیم. کلاس های مدرسه، به عنوان شبکه های اجتماعی تحمیلی، به طور معمول توسط خود افراد انتخاب نمی شوند و این نمونه برای پژوهش مناسب است. همچنین، کلاس های مدرسه از مهم ترین شبکه های همسالان در دوران کودکی و نوجوانی هستند، زیرا افراد زمان چشمگیری را با همکلاسی های خود می گذرانند. آلهو و همکارانش در مقاله بیان کردند که نقطه ی قوت مطالعه، در این است که شبکه های اجتماعی به صورت مستقل توسط افراد انتخاب نشده اند. با این حال، آلهو پذیرفت که منتقدان هم تا حدودی حق دارند: ما نمی توانیم احتمال تأثیر متغیرهای سنجیده نشده را به طور کامل رد کنیم. مشکل متغیرهای مداخله گر، همواره پژوهش های حوزه ی روان را به چالش می کشد. برای مثال، در مطالعه ای که در سال 2012 در مجله Health Economics منتشر شد، وضعیت سلامت روان هم اتاقی های دانشجویان کالج در سال اول تحصیل بررسی شد تا احتمال سرایت سلامت روان میان افرادی که به طور تصادفی در کنار هم قرار گرفته اند، آزمایش شود. پژوهشگران مطالعه را به عنوان آزمایشی طبیعی توصیف کردند که تخمین های بدون سوگیری از اثر علیت ارائه می دهد. پژوهشگران در مطالعه سال 2012، دریافتند که هیچ سرایت کلی و معناداری در سلامت روان افراد وجود ندارد و اثر سرایت فقط به میزان اندکی در معیارهای خاصی مانند پریشانی روانی عمومی، افسردگی و اضطراب، دیده شد. البته، حتی در این مطالعه نیز اثر خفیف سرایت ممکن است به عوامل سنجیده نشده ای نسبت داده شود. برای مثال، دانشجویان محیط های اجتماعی و تربیتی مشابهی داشته اند. در واقع، ممکن است آن ها محل تحصیلی را بر اساس علایق تحصیلی یا مهارت های خود انتخاب کرده باشند. افزایش آگاهی عمومی، نوعی دیگر از سرایت است همه عوامل مختلف، تشخیص منبع اصلی چنین پدیده هایی را دشوار می کنند. آیا واقعاً مشکلات روانی در محیط های اجتماعی گسترش می یابند؟ یا فقط عوامل ناشناخته ی دیگری هستند که چنین برداشتی را ایجاد می کنند؟ گذشته از پاسخ برای این پرسش ها، مواجهه ی شخصی ممکن است نوع دیگری از سرایت را به وجود آورد: آگاهی عمومی. برای مثال، در سال 1980، اختلال اضطراب فراگیر برای اولین بار در ویرایش سوم راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی (DSM) معرفی شد. این اختلال با نگرانی بیش از حد، مکرر و غیرواقعی درباره ی امور روزمره همراه است. براساس مطالعه ای که در سال 2017 انجام شد، تا زمان انتشار ویرایش چهارم راهنما در سال 1994، اختلال اضطراب فراگیر از وضعیتی نادر به اختلالی با شیوع مادام العمر تا 5 درصد در نمونه های جامعه تبدیل شده بود. به گزارش آژانس تحقیقات و کیفیت سلامت در سال 2016، تقریباً یک نفر از هر چهار کودک 13 تا 18 ساله دچار اضطراب است و شیوع مادام العمر اختلال شدید اضطراب در این گروه سنی 5٫9 درصد است. دلایل افزایش در نرخ ابتلا به اضطراب ممکن است به آگاهی بیشتر بیماران و پزشکان نسبت داده شود، یا شاید تغییر معیارهای تشخیصی و دسترسی به درمان نیز می تواند تأثیر داشته باشد. اما همان طور که آلهو و همکارانش مطرح می کنند، شاید افزایش نرخ ابتلا ناشی از آگاهی و پذیرش اختلالات روانی از طریق شبکه های اجتماعی نیز باشد. در نتیجه، مطالعه بیان می کند که مواجهه با همسالان مبتلا به اختلالات روانی، ممکن است به عادی سازی اختلالات روانی از طریق افزایش آگاهی و پذیرش برای تشخیص و درمان کمک کند. | 
ساعت کاری ادارات مشخص شد | کاهش ساعت کار کارمندان دولت تایید شد؟
استایل مرجانه گلچین در کنسرت احسان نی‌زن+عکس
اوسمار ویرا وارد ایران شد