به نقل از افکارنیوز ؛ سپهر ستاری: پرسپولیس بار دیگر در موقعیتی قرار گرفته که سال ها پیش تجربه اش کرده بود؛ تیمی پرستاره، نیمکتی داغ و مردی آرام و نجیب که در میان فشار هواداران و مدیران، باید راه خود را پیدا کند. سرنوشت وحید هاشمیان در روزهای اخیر، شباهت زیادی به نخستین دوره ی حضور یحیی گل محمدی در پرسپولیس دارد؛ دو چهره با شخصیت هایی شبیه به هم، تحصیل کرده و اهل احترام، که شاید کمی زود به نیمکت پرسپولیس رسیده اند.

در سال 1391 و پس از جدایی مانوئل ژوزه، باشگاه پرسپولیس تصمیم گرفت چهره ای از درون خود را به نیمکت بازگرداند. یحیی گل محمدی که تازه وارد عرصه مربیگری شده بود، هدایت تیم را بر عهده گرفت.عملکرد پرسپولیسِ او در زمین قابل قبول بود و حتی تا فینال جام حذفی هم پیش رفت؛ اما در پس این نتایج، چالش هایی پنهان وجود داشت.

یحیی مربی باهوشی بود اما هنوز برای مدیریت رختکن پرستاره پرسپولیس آماده نبود. او نه فاصله سنی زیادی با بازیکنان داشت، نه آن اقتدار لازم برای کنترل فضای پرتنش تیم. گل محمدی در پایان همان فصل، بدون درگیری و حاشیه، استعفا داد تا تجربه اندوزی را در مسیر مربیگری اش آغاز کند.

پس از جدایی از پرسپولیس، گل محمدی تصمیم گرفت در تیم هایی کوچکتر و کم حاشیه تر کار کند. او به نفت تهران، ذوب آهن، تراکتورسازی و اکسین البرز رفت و در این سال ها توانست جنبه های فنی و روانی مربیگری را بیاموزد.

زمانی که در سال 1398 دوباره به پرسپولیس بازگشت، دیگر آن مربی خجالتی و بی تجربه نبود؛ حالا با اقتدار، تمرکز و درک بالای روانی، تیمش را هدایت می کرد. نتیجه، شش جام قهرمانی در سه سال و بازسازی یکی از پرافتخارترین دوره های تاریخ باشگاه بود.

گل محمدی نشان داد که گاهی لازم است برای موفقیت در تیم های بزرگ، مسیر پختگی را در تیم های کوچکتر طی کرد.

وحید هاشمیان امروز دقیقاً در نقطه ای ایستاده که یحیی سال ها پیش ایستاده بود. او مربی ای آرام، متفکر و محترم است که تجربه بازی در سطح اروپا و کار در تیم ملی را دارد، اما ورودش به نیمکت پرسپولیس، آن هم در یکی از پرالتهاب ترین دوران های باشگاه، بیش از اندازه زود به نظر می رسد.

هاشمیان از نظر دانش فنی و علمی، جزو بهترین مربیان نسل جدید ایران است، اما پرسپولیس فقط جای تاکتیک نیست؛ اینجا میدان مدیریت شخصیت هاست. تیمی که در آن فریاد کنار خط، تصمیم لحظه ای و اقتدار در رختکن، گاهی مهم تر از چیدمان ترکیب و آنالیز بازی است.

هاشمیان هم مانند یحییِ جوان، مربی مؤدبی است که شاید هنوز فرصت لازم برای تثبیت شخصیت فنی اش در چنین سطحی را پیدا نکرده است.

اگر هاشمیان امروز تصمیم بگیرد چند سالی در تیم های کوچکتر فعالیت کند، این انتخاب نه نشانه عقب نشینی، بلکه نشانه بلوغ حرفه ای است. او می تواند در تیم هایی که بازیکنان جوان تر و کم ادعاتر دارند، فلسفه فوتبالی خود را در فضایی آرام تر پیاده کند و در آینده به نیمکت پرسپولیس برگردد؛ این بار با تجربه، اقتدار و تسلط بیشتر.

گل محمدی هم همین مسیر را رفت و وقتی برگشت، پرسپولیس را دوباره به اوج رساند. شاید برای هاشمیان هم، این تجربه مقدمه ای باشد برای بازگشت به عنوان یکی از مربیان بزرگ آینده فوتبال ایران.

یحیی گل محمدی و وحید هاشمیان هر دو از جنس احترام، ادب و تفکر هستند؛ ویژگی هایی که در فضای پرهیاهوی فوتبال ایران کمتر دیده می شود. اما برای موفقیت در نیمکت های بزرگ، گاهی لازم است فاصله گرفت، یاد گرفت و دوباره برگشت.

هاشمیان امروز شاید از پرسپولیس جدا شده باشد، اما اگر مسیر تجربه را آگاهانه طی کند، فردا می تواند همان مربی ای باشد که پرسپولیس سال ها در انتظارش است.