به نقل از nationalsecurityjournal، پس از همه گیری کووید، کاهش نیروی انسانی، فرسودگی کارخانه ها و بودجه های ناپایدار باعث کندی یا توقف پروژه های مهم شده اند. کشتی رزمی ساحلی (LCS) عملکرد ضعیفی داشت، پروژه ناوشکن های زوم والت پس از لغو مهمات به سه کشتی محدود شد، و تولید زیردریایی های کلاس ویرجینیا به دلیل اولویت یافتن کلاس کلمبیا با تأخیر مواجه شد.

اکنون نگرانی هایی وجود دارد که توسعه زیردریایی آینده SSN(X) نیز با تولید کلاس کلمبیا برای منابع محدود صنعتی رقابت کند و هر دو برنامه را به تأخیر بیندازد.

- آغاز ساخت قبل از نهایی شدن طراحی ها

- شکنندگی زنجیره تأمین

- کمبود نیروی کار ماهر

- ضعف در نظارت و مدیریت برنامه ها

راه حل هایی مانند قانون SHIPS for America، نظارت دقیق تر مشابه GAO، و همکاری های بین المللی مانند مشارکت هیوندای و Huntington Ingalls پیشنهاد شده اند تا ظرفیت تولید افزایش یابد و الزامات پروژه ها تثبیت شوند.

با این حال، پیشرفت در این مسیر کند خواهد بود. بازسازی زیرساخت های کشتی سازی یک ضرورت حیاتی برای امنیت ملی آمریکاست، به ویژه اگر نیروی دریایی بخواهد پاسخگوی نیازهای آینده باشد.

در دهه 2000، کشتی رزمی ساحلی با هدف انجام عملیات در مناطق نزدیک به ساحل طراحی شد. این کشتی ها قرار بود ماژولار باشند و بسته های مأموریتی مختلف را به راحتی تعویض کنند. اما هر دو مدل آن کلاس آزادی و کلاس استقلال با طراحی های ناپایدار و تغییرات مکرر در مأموریت ها مواجه شدند. مشکلات مکانیکی، به ویژه در سیستم های پیشران، و ضعف در توان رزمی باعث شدند این پروژه ناکام بماند. نیروی دریایی برخی از این کشتی ها را زودتر بازنشسته کرد و تمرکز خود را به پلتفرم های قوی تر معطوف ساخت.

ناوشکن های زوم والت نیز با هدف ایجاد تحول در جنگ های دریایی طراحی شدند. اما به دلیل هزینه های بالا و تغییر در اولویت های راهبردی، تعداد آن ها از 32 به 3 کشتی کاهش یافت. لغو توسعه مهمات مخصوص، سیستم توپخانه پیشرفته این کشتی ها را بی اثر کرد و تغییر مأموریت در میانه راه، اجرای پروژه را پیچیده تر ساخت.

برنامه زیردریایی کلاس ویرجینیا در ابتدا موفق بود، اما بلوک های جدید آن—به ویژه بلوک V—با تأخیرهای چندساله مواجه شده اند. دلیل اصلی این تأخیرها، اختلال در زنجیره تأمین، کمبود نیروی کار، و اولویت یافتن زیردریایی های کلاس کلمبیا به عنوان ابزار بازدارندگی راهبردی است.

پایگاه صنعتی فعلی توان ساخت همزمان دو کلاس زیردریایی را ندارد، مگر با سرمایه گذاری گسترده و توسعه زیرساخت ها.

زیردریایی SSN(X) که قرار است نسل آینده زیردریایی های تهاجمی باشد، هنوز در مرحله طراحی مفهومی است. این زیردریایی قرار است سریع تر، پنهان کارتر و مجهزتر از کلاس ویرجینیا باشد، اما هنوز از نظر بودجه، الزامات فنی و ظرفیت تولید با ابهاماتی مواجه است.

یکی از مشکلات اصلی، بی ثباتی در طراحی است. بسیاری از پروژه ها قبل از نهایی شدن طراحی ها آغاز می شوند که باعث بازکاری، اتلاف منابع و تأخیر می شود. دفتر حسابرسی دولت (GAO) بارها نیروی دریایی را به خاطر ضعف در برنامه ریزی و عدم استفاده از تجربیات تجاری مورد انتقاد قرار داده است.

طراحی های بیش ازحد بلندپروازانه که چند فناوری اثبات نشده را همزمان ادغام می کنند، اغلب با افزایش هزینه و کاهش عملکرد همراه هستند.

از سوی دیگر، صنعت کشتی سازی آمریکا از زمان جنگ سرد به شدت کوچک شده و تنها چند کارخانه بزرگ با ظرفیت محدود باقی مانده اند. زیرساخت های قدیمی، کمبود سرمایه گذاری در نوسازی، و کمبود نیروی کار ماهربه ویژه در رشته هایی مانند جوشکاری و لوله کشی تولید را با مشکل مواجه کرده اند. این مشکلات با اختلالات زنجیره تأمین در دوران کووید تشدید شده اند.

کشتی سازی نیازمند بودجه بلندمدت و پایدار است، اما تأخیر در تصویب بودجه های کنگره، تغییر اولویت ها و تخصیص مجدد منابع باعث شده برنامه ها دچار اختلال شوند. برای مثال، انتقال 2.8 میلیارد دلار از بودجه کشتی سازی برای پرداخت حقوق نیروها، پروژه های جاری را با ابهام مواجه کرد.

مدیریت ضعیف در داخل نیروی دریایی نیز به مشکلات دامن زده است. نبود نظارت مؤثر، عدم پاسخگویی، و هماهنگی ضعیف میان رهبری و پیمانکاران باعث شده اجرای پروژه ها با شکست مواجه شود. بسیاری از توصیه های GAO هنوز اجرا نشده اند و اصلاحات ساختاری همچنان در حد گزارش باقی مانده اند.

دولت فعلی از این بحران آگاه است و تلاش هایی برای رفع آن انجام داده است. کنگره قوانینی مانند SHIPS for America را تصویب کرده تا پایگاه کشتی سازی تجاری تقویت شود و هماهنگی میان نهادهای دولتی بهبود یابد. همکاری های بین المللی مانند مشارکت هیوندای و Huntington Ingalls نیز می تواند به انتقال تجربیات و افزایش ظرفیت کمک کند.

نیروی دریایی نیز بررسی هایی برای شناسایی مشکلات و تدوین برنامه های اصلاحی انجام داده است. اما این مسیر آسان نیست. بسیاری از راه حل ها نیازمند اصلاحات عمیق نهادی هستند که ممکن است سال ها طول بکشد.

نوسازی تأسیسات کشتی سازی آمریکا نیازمند منابع مالی و تعهد بلندمدت از سوی دولت های مختلف است چالشی که آمریکا در گذشته با آن دست وپنجه نرم کرده است.

با وجود همه این مشکلات، بازسازی صنعت کشتی سازی آمریکا یک ضرورت است. این نه تنها به توان دفاعی کشور کمک می کند، بلکه نقش حیاتی در حفظ امنیت مسیرهای تجاری جهانی دارد که بسیاری از کشورها به آن وابسته اند.