خراسان نوشت: در روزهایی که فضای سیاسی کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند آرامش، انسجام و عقلانیت است، سخنان تازه مهدی کروبی بار دیگر موجی از جنجال و بحث را در میان فعالان سیاسی برانگیخته است. او در دیدار اخیر خود با فرزندان میرحسین موسوی، با ادبیاتی تند و گزنده، گذشته‌ای را بازخوانی کرده که هنوز زخمش بر پیکره سیاست ایران تازه است. کروبی با اشاره به وقایع سال 1388، مدعی شده است که آن زمان او و موسوی «انحراف» را دیده و برای جلوگیری از خطر آن وارد میدان شدند؛ انحرافی که به تعبیر او ریشه‌اش در سال 1384 و با ورود نهادهای نظامی و امنیتی به عرصه اقتصاد و سیاست شکل گرفت.   کروبی در اظهارات خود پا را فراتر گذاشته و گفته است همان هشدارهایی که در بیانیه‌ها و سخنرانی‌هایش داده بود، امروز به واقعیت بدل شده است؛ از تضعیف نهادهای نظارتی گرفته تا گسترش فساد و تباهی در حوزه‌های مختلف. او با این روایت، بار دیگر می‌کوشد مشروعیت رفتار و مواضع خود در فتنه 88 را بازسازی کند؛ در حالی که این سخنان نه بازخوانی گذشته بلکه بازتولید شکاف‌های سیاسی و دامن زدن به تنش‌های جدید است.  .  تجربه تاریخی سال 88 نشان داد آنچه نظام را از بحران عبور داد، نه لجاجت و هیاهو بلکه تدبیر و صیانت رهبر انقلاب از جمهوریت نظام بود؛ همان تصمیمی که مانع شد رأی مردم قربانی التهاب‌های خیابانی و تحلیل‌های مغرضانه شود. جالب آنکه بسیاری از کارشناسان باور دارند اگر لجاجت مهندس موسوی ادامه نمی‌یافت، او می‌توانست در سال 1392 با همان تیمش، از جمله عباس آخوندی، علی ربیعی و محمدباقر نوبخت، به جای حسن روحانی سکان دولت را در دست گیرد.  

عقده گشایی با چاشنی زمان نشناسی

تحریف تاریخ و متهم کردن اقدام درست حاکمیت در صیانت از آرا تنها اشتباه مهدی کروبی نیست و باید زمان نشناسی را هم دیگر اشتباه او قلمداد کرد. وی که تازه از دوران حصر خانگی خارج شده و هنوز جوهر مهر خروجش خشک نشده است؛ اما به جای بهره‌گیری از این فرصت برای دعوت به وحدت، بر طبل اختلاف می‌کوبد. در حالی که کشور درگیر تبعات جنگ 12 روزه اخیر و تهدیدهای خارجی است، انتظار می‌رفت چهره‌های سیاسی با هر گرایش، بر محور وفاق ملی سخن بگویند، نه آنکه دوباره زخم‌های قدیمی را باز کنند.  

پیوند آشکار با جریان رادیکال اصلاح‌طلب  

اظهارات جدید کروبی را نمی‌توان جدا از تحرکات چهره‌های جنجالی اصلاح‌طلب چند وقت اخیر عالم سیاست دانست و او  در این مسیر تنها نیست. بخشی از اصلاح‌طلبان رادیکال به‌تدریج در حال بازسازی گفتمانی هستند که طی دو دهه گذشته هزینه‌های سنگینی بر کشور تحمیل کرد. نمونه‌های متعددی از این رویکرد در اظهارات چهره‌های مختلف دیده می‌شود: فائزه هاشمی بدون ارائه سند، فوت پدرش مرحوم آیت‌ا... هاشمی رفسنجانی را به گردن عوامل داخلی انداخته و او را با امیرکبیر مقایسه می‌کند؛ غلامحسین کرباسچی، رییس سابق کارگزاران، دولت مسعود پزشکیان را به جرم آنکه خود را در امتداد رهبری تعریف کرده، مورد حمله قرار می‌دهد؛ حسن روحانی مشروعیت مجلس را زیر سؤال می‌برد؛ و آذر منصوری با استعاره‌های تاریخی از لیاخوف و مشروطه، شرایط امروز کشور را به دوران قاجار تشبیه می‌کند.

ضرورت موضع‌گیری درون اردوگاهی!  

این مواضع نشان می‌دهد بخشی از جریان اصلاح‌طلب به جای بازسازی سرمایه اجتماعی، در مسیر رادیکالیسم و قطبی‌سازی گام برمی‌دارد. اگر شعارهای تند در صحن مجلس علیه برخی چهره‌ها محکوم است، این رفتارها نیز به همان اندازه خطرناک و ضد منافع ملی‌اند. هر دو سوی این قطب‌بندی، در نهایت به یک نتیجه می‌انجامند: فرسایش سرمایه اجتماعی و سست شدن بنیان وحدت ملی.  بسیاری از تحلیلگران معتقدند اصلاح‌طلبان معتدل باید سکوت خود را بشکنند و در برابر جریان‌های تندرو موضع بگیرند؛ زیرا سکوت امروز آنان به معنای تأیید ضمنی رادیکال‌هایی است که می‌کوشند سیاست را به خیابان بکشانند. در حالی که کشور درگیر بحران‌های منطقه‌ای، فشارهای اقتصادی و جنگ رسانه‌ای دشمنان است، بازتولید دوگانه‌های سال 88 تنها به سود کسانی تمام می‌شود که از تفرقه در ایران سود می‌برند.  جامعه امروز ایران بیش از هر زمان دیگر نیازمند انسجام و عقلانیت است. سخنان و رفتارهای تند، حتی اگر از زبان کسانی گفته شود که روزی در صف انقلاب بوده‌اند، امروز نتیجه‌ای جز تشویش و بی‌ثباتی ندارد.  در نهایت، این برعهده اصلاح‌طلبان واقعی و ملی‌گراست که مرز خود را با تندروها روشن کنند و در برابر کسانی که به شکاف اجتماعی دامن می‌زنند بایستند. دولت برآمده از جریان اصلاح‌طلبی نیز باید در این مسیر پیش‌قدم شود؛ زیرا امروز بیش از هر زمان دیگری نیاز است که چهره‌های سیاسی با صدای واحد از وحدت، گفت‌وگو و آرامش ملی سخن بگویند، نه از گذشته‌ای که تنها زخم بر جای گذاشت. شاید زمان آن رسیده باشد که چهره‌هایی چون مهدی کروبی نیز به جای بازگشت به سال 88، سهم خود را در بازسازی اعتماد عمومی ایفا کنند؛ اعتمادی که احیایش، نیازمند صداقت، عقلانیت و دوری از تندروی است.