به گزارش پارسینه به نقل از فرادید، بینایی یکی از مهم ترین توانایی ها در قلمرو حیوانات است. از پرندگانی که می توانند طعمه را از چند کیلومتر دورتر ببینند تا موجودات دریایی که نوری را می بینند که حتی ما نمی توانیم تصور کنیم، حیوانات دنیا را از دریچه چشم هایی تجربه می کنند که همواره از محدودیت های انسانی فراتر هستند. آنچه بینایی آن ها را فوق العاده می کند اینست که هر گونه چگونه با محیط خود تطبیق یافته است. در حالی که ما انسان ها در نور روز خوب می بینیم و رنگ ها را به خوبی تشخیص می دهیم، بسیاری از حیوانات فراتر از طیف مریی ما می بینند. برخی نور فرابنفش را تشخیص می دهند و برخی دیگر نیز در تاریکی کامل می بینند. بنابراین، وقتی می پرسند کدام حیوان بهترین بینایی را دارد؟ پاسخ ساده نیست و به تعریف ما از بهترین بستگی دارد.

میان تمام موجودات، عقاب ها تاج دار دقیق ترین بینایی هستند. گفته می شود بینایی آن ها تا هشت برابر واضح تر از بینایی ماست. یک عقاب می تواند خرگوش کوچکی را از بیش از سه کیلومتر فاصله تشخیص دهد. دلیلش اینست که چشمان عقاب پر از سلول های حساس به نور هستند که به آن ها امکان می دهد جزییات بصری استثنایی داشته باشند. همچنین چشمان بزرگشان نور بیشتری را وارد می کند و کمک می کند حتی از ارتفاعات زیاد هم خوب ببینند. آن ها دید دوچشمی دارند، یعنی هر دو چشم روی یک نقطه تمرکز می کنند؛ این موضوع به درک عمق کمک می کند که هنگام شیرجه زدن به سمت طعمه بسیار مهم است. قابلیت تشخیص نور فرابنفش (UV) هم مزیت دیگر بینایی آن هاست، زیرا برخی حیوانات کوچک ردهایی از نور UV باقی می گذارند که عقاب ها می توانند دنبال کنند.

شاهین ها و عقاب ها، بسیاری از این ویژگی ها را به اشتراک دارند. برای نمونه، یک شاهین دم قرمز می تواند موشِ در حال حرکت را از فاصله ی بیش از یک و نیم کلیومتر ببیند. بینایی دقیق به آن ها کمک می کند حرکت را دنبال کنند و طعمه ای را که میان شاخ و برگ پنهان شده تشخیص دهند. برای هر دو گونه، بینایی تیز، فقط یک مزیت نیست، بلکه برای بقاء حیاتی است.

عقاب ها در آسمان حکمرانی می کنند، اما میگوی مانتیسی در اقیانوس با چشم های فوق العاده اش سلطه دارد. هر یک از چشم های او به شکل مستقل حرکت می کنند و 16 نوع متفاوت از سلول های حساس به نور دارند، در حالی که ما انسان ها فقط سه نوع داریم. معنایش اینست که او رنگ هایی را می بیند که در واژگان ما حتی وجود ندارند، از جمله نور فرابنفش و نور قطبیده. بینایی آن ها شبیه داشتن چندین لایه بینایی است که همزمان کار می کنند. میگوی مانتیسی از این توانایی نه تنها برای شکار، بلکه برای ارتباط برقرار کردن، تشخیص جفت ها و شناسایی بازتاب های بسیار ضعیف از طعمه ای که میان صخره های مرجانی پنهان شده، استفاده می کند.

در خشکی، آفتاب پرست ها سیستم بصری ویژه خودشان را دارند. چشم های آن ها می توانند به شکل مستقل حرکت کنند و کمابیش 360 درجه دید داشته باشند، بدون آنکه سرشان را بچرخانند. این یعنی می توانند با یک چشم طعمه را رصد کنند و با چشم دیگر به دنبال شکارچی باشند. وقتی هدف را می بینند، هر دو چشم آن ها به سمت هدف متمرکز می شوند تا با زبان سریعشان طعمه را نشانه بگیرند. آفتاب پرست ها هم نور فرابنفش را می بینند که در ارتباط و تشخیص حشرات نقش دارد. هر دوی این گونه ها ثابت می کنند طراحی بصری طبیعت می تواند هم خلاقانه و هم مؤثر باشد.

جغدها در تاریکی رقیب ندارند. چشم های بزرگ و روبه جلو دارند که حتی کمترین نور را جذب می کنند و به آن ها امکان می دهد صحنه هایی را ببینند که ما انسان ها کمابیش قادر به تشخیص شان نیستیم. چشم هایشان پر از سلول های میله ای است که نور و حرکت را بهتر از رنگ تشخیص می دهند. از آنجا که چشم هایشان در حدقه ثابت هستند، جغدها سرشان را تا 270 درجه می چرخانند تا حرکت را دنبال کنند. این ترکیب حساسیت و تحرک، آن ها را شکارچیان ماهر شبانه میکند.

گربه ها نیز، چه وحشی و چه اهلی، دید شبانه چشمگیری دارند. چشم هایشان لایه ای به نام تاپِتوم لوسیدوم دارد که نور را از شبکیه بازتاب می دهد. این ویژگی به آن ها کمک می کند از کمترین نور موجود بیشترین بهره را ببرند. اگرچه گربه ها رنگ ها را به وضوحِ انسان ها نمی بینند، اما حرکت را بسیار بهتر تشخیص می دهند. میدان دیدشان گسترده و مردمک های بزرگ دارند که آن ها را برای شکار هنگام گرگ ومیش و سحر کاملاً مناسب می کند.

از سوی دیگر، سنجاقک ها از سریع ترین و پیچیده ترین توانایی های تشخیص حرکت را میان جانوران دارند. چشم مرکب آن ها شامل هزاران لنز می شود که در کل دید نزدیک به 360 درجه را فراهم می کنند. این ویژگی به آن ها کمک می کند چندین حشره ی پرنده را همزمان تشخیص دهند و دنبال کنند. توانایی آن ها در پیش بینی حرکت طعمه به میزان موفقیت شکار بیش از 90 درصد منجر می شود که آن ها را به یکی از کارآمدترین شکارچیان دنیای حشرات تبدیل می کند.

بینایی حیوانات تحت تأثیر چند عامل کلیدیست: وضوح دید، درک رنگ ها، دید در شب و تشخیص حرکت. این توانایی ها بین گونه ها متفاوت است و به هر حیوان برتری خاصی می دهد.

چشم های ما انسان ها دو نوع سلول فوتورسپتور دارند: میله ای ها و مخروطی ها که به ما کمک می کنند در نور و تاریکی ببینیم. اما حیوانات اغلب تعداد زیادی از این سلول ها دارند و از انواع متفاوتی استفاده می کنند. این به آن معناست که آن ها طیف وسیع تری از رنگ ها و شدت های نور را می بینند. برخی مانند حشرات و پرندگان قادر به تشخیص اشعه فرابنفش هستند که برای ما نامریی است. گونه هایی مانند گربه ها و جغدها، در نور کم بسیار خوب می بینند، جایی که ما انسان ها تقریباً هیچ چیز را تشخیص نمی دهیم.