به گزارش پارسینه به نقل از ایسنا، هر چند ماه شاهدیم که یک درمان معجزه آسای جدید برای سرطان در رسانه های اجتماعی رواج پیدا می کند. از ابرغذاها و مکمل ها گرفته تا رژیم های غذایی شدید، وعده های درمان سرطان همیشه پر آب و تاب هستند، اما مشکل اینجاست که تقریباً همیشه گمراه کننده هستند.

به نقل از ساینس الرت، جدیدترین ادعا نشان می دهد که یک رژیم که می گوید تنها نوشیدن آب به مدت 21 روز می تواند سلول های سرطانی را اصطلاحا گرسنه کند و بدن را به سمت بهبودی سوق دهد. این راهکار به نظر ساده و حتی قدرتمند می آید، راهکاری که می گوید غذا خوردن را متوقف کنید و بدن شما بقیه کارها را انجام خواهد داد.

این در حالی است که زیست شناسی به ندرت به این سادگی عمل می کند. سرطان یک بیماری واحد نیست و متابولیسم به طور مرتب بین بیماری و سلامت تغییر نمی کند. در حالی که فستینگ می تواند بر نحوه استفاده سلول های ما از انرژی تأثیر بگذارد، هیچ مدرک علمی وجود ندارد که بتواند تومورها را ریشه کن کند.

در واقع، فستینگ طولانی مدت می تواند خطرناک باشد، به خصوص برای افرادی که در حال حاضر توسط سرطان یا درمان های آن ضعیف شده اند.

در حالی که فستینگ می تواند بر متابولیسم، ایمنی و برخی از جنبه های رشد سلولی تأثیر بگذارد، هیچ مدرک معتبری وجود ندارد که فستینگ طولانی مدت و تنها نوشیدن آب بتواند سرطان را درمان یا معالجه کند.

مطالعات آزمایشگاهی نشان داده اند که فستینگ در اشکال مختلف آن، از فستینگ متناوب گرفته تا محدودیت کالری کوتاه مدت، بر نحوه ترمیم سلول ها و مدیریت انرژی تأثیر می گذارد.

تحقیقات سال 2024 نشان می دهد که فستینگ به طور موقت فعالیت سلول های بنیادی روده را سرکوب می کند و پس از آن، پس از ورود مجدد غذا، یک مرحله احیاکننده قدرتمند آغاز می شود. این بازگشت به رشد سلول های بنیادی توسط مسیری به نام mTOR هدایت می شود که سنتز پروتیین و تکثیر سلولی را تقویت می کند.

در حالی که این بازسازی به بافت ها کمک می کند تا بهبود یابند، می تواند یک پنجره آسیب پذیر نیز ایجاد کند که در آن جهش های مضر ممکن است راحت تر رخ دهند و خطر تشکیل تومور را افزایش دهند.

بیشتر تحقیقات در مورد اثرات فستینگ بر فست متناوب یا کوتاه مدت که بین 12 تا 72 ساعت طول می کشد، متمرکز شده است، نه بر فستینگ شدید فقط با آب که هفته ها ادامه دارند.

فستینگ 21 روزه با آب، آنطور که در برخی محافل سلامتی تبلیغ می شود، خطرات جدی به همراه دارد. فستینگ طولانی مدت می تواند باعث کم آبی بدن، عدم تعادل الکترولیت ها، فشار خون بسیار پایین و از دست دادن عضلات شود.

سرطان اغلب منجر به سوءتغذیه می شود و فستینگ می تواند تحلیل رفتن بدن را تسریع کند، سیستم ایمنی را تضعیف کند و حساسیت به عفونت را افزایش دهد.

بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان تحت شیمی درمانی هایی قرار می گیرند که برای حفظ عملکرد اندام ها و متابولیسم ایمن داروها به تغذیه کافی نیاز دارند. ترکیب این درمان ها با فستینگ طولانی مدت می تواند سمیت را افزایش دهد، بهبودی را به تأخیر بیندازد و خستگی را بدتر کند.

مطالعات بالینی مداومی در مورد فستینگ کوتاه یا رژیم های غذایی شبیه به فستینگ قبل از شیمی درمانی وجود دارد، اما این رژیم ها تحت نظارت پزشکی هستند و معمولاً کمتر از 48 ساعت طول می کشند و از نظر ایمنی به دقت بررسی می شوند.

فستینگ همچنان دانشمندان را مجذوب خود می کند، زیرا مکانیسم های بقای باستانی را فعال می کند. در طول کمبود غذا، بدن فرآیندهایی مانند اتوفاژی را آغاز می کند، جایی که سلول ها اجزای آسیب دیده را بازیافت می کنند. این فرآیند می تواند التهاب را کاهش دهد و سلامت متابولیک را در مطالعات حیوانی بهبود بخشد، اما در سرطان، داستان بسیار پیچیده تر است. سلول های سرطانی کارآمد هستند. آنها می توانند با یافتن منابع سوخت جایگزین، با فستینگ سازگار شوند و گاهی اوقات تحت فشار مواد مغذی، سلول های سالم را شکست دهند.

دوره های طولانی بدون تغذیه همچنین می تواند سلول های ایمنی را که معمولاً تومورها را تشخیص داده و به آنها حمله می کنند، تضعیف کند.

یک مطالعه روی فستینگ در سال 2024 این دوگانگی را نشان می دهد. فستینگ ممکن است متابولیسم را مجدداً تنظیم کند، اما تغذیه مجدد به سرعت مسیرهای رشدی مانند mTOR را فعال می کند. این در سلول های سالم به ترمیم بافت ها کمک می کند.

در سلول هایی که از قبل آسیب DNA یا جهش های اولیه را حمل می کنند، می تواند پیشرفت بدخیمی را تشویق کند. این امر فستینگ را بیشتر به یک عامل فشار(استرس) بیولوژیکی پیچیده تبدیل می کند تا اینکه یک مداخله بی ضرر یا درمانی باشد.

افسانه سم زدایی

بخش زیادی از جذابیت فستینگ از افسانه سم زدایی ناشی می شود؛ یعنی این باور که پرهیز از غذا، بدن را پاکسازی می کند. در واقع، اندام هایی مانند کبد، کلیه ها و سیستم لنفاوی از قبل این کار را به طور مداوم انجام می دهند.

سرطان ناشی از سموم انباشته شده ای نیست که بتوان آنها را دفع کرد. این سرطان از طریق تغییرات ژنتیکی که باعث رشد کنترل نشده سلول می شوند، ایجاد می شود. هیچ تحقیقی نشان نداده است که فستینگ می تواند سلول های سرطانی را از بین ببرد یا تومورها را در انسان کوچک کند.

مطالعات کنترل شده فقط تغییرات متابولیکی کوتاه مدت را مشاهده کرده اند که ممکن است بر التهاب یا سیگنالینگ انسولین تأثیر بگذارند. این اثرات می توانند به کاهش عوامل خطر طولانی مدت برای بیماری های مزمن کمک کنند، اما پس از ایجاد، سرطان را معکوس نمی کنند.

نویدها و محدودیت های تحقیقات متابولیک

علاقه علمی به چگونگی تأثیر متابولیسم بر سرطان وجود دارد. محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا محدودیت کالری هدفمند یا رژیم های کتوژنیک می توانند سلول های تومور را نسبت به درمان حساس تر کنند و در عین حال از سلول های سالم محافظت کنند؟

این مطالعات هنوز در مراحل اولیه هستند و بر دقت تمرکز دارند، نه محرومیت. هیچ کدام شامل گرسنگی دادن به بدن از تمام مواد مغذی برای چند هفته نمی شوند.

ادعاهای جنجالی، مرز بین فرضیه و اثبات را محو می کنند و با گلچین کردن حقایق، به بیماران آسیب پذیر امید کاذب می دهند و نقش فستینگ در ترمیم سلول ها را ذکر می کنند، در حالی که این نکته مهم را که بیشتر یافته ها از مدل های حیوانی و نه آزمایش های انسانی حاصل می شوند، نادیده می گیرند.

برای کسی که تحت درمان سرطان است، تلاش برای فستینگ شدید بدون نظارت می تواند مراقبت های ضروری را به تأخیر بیندازد، عوارض جانبی را بدتر کند یا حتی زندگی او را در معرض خطر قرار دهد.

فستینگ یک عامل استرس زای فیزیولوژیکی است و در حالی که در دوزهای کم و کنترل شده می تواند فرآیندهای سازگاری را که برای سلامتی مفید هستند، تحریک کند، در دوزهای بیش از حد، به خصوص در طول بیماری می تواند باعث آسیب شود.

فستینگ 21 روزه با آب، نه یک درمان سرطان قابل قبول است و نه ایمن است. تحقیقات در مورد فستینگ به ما کمک می کند تا بفهمیم که سلول ها چگونه به تغذیه و استرس پاسخ می دهند، اما این دانش به جای پشتیبانی از آن به عنوان یک درمان، پیچیدگی فستینگ را برجسته می کند.

در حالی که تغذیه متعادل، هیدراتاسیون، فعالیت بدنی منظم و خواب کافی همگی می توانند از تاب آوری در طول درمان سرطان پشتیبانی کنند، هیچ کدام جایگزین درمان های پزشکی طراحی شده برای هدف قرار دادن زیست شناسی تومور نمی شوند. مراقبت از سرطان نیاز به درمان های هدفمند و مبتنی بر شواهد مانند شیمی درمانی، پرتودرمانی، جراحی و ایمونوتراپی دارد.

تحقیقات فستینگ به ما کمک می کند تا ارتباطات عمیق بین متابولیسم و ​​بیماری را درک کنیم، اما این با درمان سرطان با یک لیوان آب و اراده بسیار متفاوت است.

قابل درک است که مردم هنگام مواجهه با چیزی به ترسناکی سرطان، می خواهند کنترل اوضاع را در دست داشته باشند. جستجوی جایگزین ها اغلب از ترس، ناامیدی یا تمایل به اجتناب از درمان های دردناک ناشی می شود. اما امید هرگز نباید بر اطلاعات نادرست استوار باشد.

نویسنده این مقاله، جاستین استبینگ(Justin Stebbing)، استاد علوم زیست پزشکی از دانشگاه آنگلیا راسکین(Anglia Ruskin) است.