سفر قالیباف به پاکستان را می‌توان در چارچوب راهبرد «همسایگی فعال» جمهوری اسلامی ایران تفسیر کرد؛ راهبردی که هدف آن کاهش اثر تحریم‌ها از طریق پیوندهای منطقه‌ای، تقویت جبهه مقاومت و بهره‌گیری از ظرفیت کشورهای مسلمان برای همکاری اقتصادی و فناورانه است.

 پاکستان از دید تهران نه فقط یک همسایه، بلکه یک شریک ژئوپلیتیکی با موقعیت ممتاز میان آسیای مرکزی، جنوب آسیا و جهان عرب است. باتوجه‌به روابط این کشور با چین، گفت‌وگوهای تهران - اسلام‌آباد می‌تواند به بستری برای همکاری سه‌جانبه ایران، پاکستان و چین تبدیل شود.

از سوی دیگر، نزدیکی مواضع دو کشور در قبال فلسطین و تقابل با نفوذ اسراییل در منطقه، زمینه‌ساز شکل‌گیری یک محور جدید اسلامی است که توانایی تأثیرگذاری بر تحولات جنوب آسیا و خاورمیانه را دارد.

به بیان دقیق‌تر، سفر قالیباف تنها یک مأموریت پارلمانی نبود، بلکه آزمونی برای سنجش ظرفیت‌های جدید همکاری در دوره‌ای است که ایران پس از پیروزی در جنگ 12روزه و تثبیت بازدارندگی خود، به دنبال تعمیق روابط با کشورهای همسوست. اگر توافق‌های حاصل شده در این سفر، به‌ویژه در حوزه تجارت آزاد، تهاتر کالایی و تسهیل مبادلات بانکی، به مرحله اجرا برسد، می‌تواند روابط اقتصادی تهران و اسلام‌آباد را از وضعیت کنونی به سطحی راهبردی ارتقا دهد.

در جمع‌بندی می‌توان گفت، سفر قالیباف به پاکستان، پیوندی از دیپلماسی مقاومت، اقتصاد منطقه‌ای و تعامل فرهنگی بود؛ سفری که فراتر از تشریفات، حامل پیامی روشن است: ایران در پی ایجاد نظمی نوین در منطقه بر پایه همکاری میان ملت‌های مسلمان است و پاکستان، به‌عنوان رفیق روزهای سخت، یکی از حلقه‌های کلیدی این نظم تازه خواهد بود.