به نقل از ایرنا، فقط چند جلسه تمرین و حضور در یک بازی لیگ برتری. این شرایط را اوسمار ویرا در هفته ی گذشته تجربه کرد و البته پرسپولیس را به بهترین شکل ممکن به زمین فرستاد. جدال با استقلال خوزستان، شاید روی کاغذ ساده بود اما یادمان نرود که این تیم با تمام مشکلات عدیده ی مالی که داشت، از 9 بازی 12 امتیاز کسب و در میانه های جدول جا خوش کرده بود.

اینکه بیاییم در بوق و کرنا کنیم که اوسمار توانست ظرفِ تنها چند روز، بازیکنان را به آمادگی آرمانی برساند، در تمرینات روی آن ها تأثیر مثبت بگذارد و راه های رسیدن به دروازه حریف را مرور کند، همه و همه خیالاتی باطل است. مربی برزیلی که بسیار باهوش تشریف دارد، فقط با یک تغییر، کاری را کرد که هاشمیان 8 هفته نتوانست.

مهمترین تغییری که اوسمار ایجاد کرد، قلم قرمز روی تاکتیکی بود که هاشمیان از آن استفاده می کرد. روش 1-3-2-4 که به هیچ وجه با ابزارهای موجود در پرسپولیس همخوانی نداشت. عجیب اینکه هاشمیان اصرار بر استفاده از این روش داشت و هرگز هم قدمی برخلاف آن برنداشت.

اوسمار، پرسپولیس را خوب بلد است. می داند چطور از هواداران دلبری کند و با چه روشی از بازیکنان بازی بگیرد. درست مانند دوره قبل که حضورش پرسپولیس را به قهرمانی در لیگ رساند. آیا همان اتفاق رخ خواهد داد؟

پرسپولیس در مقابله با رقبا، همیشه تیم غالب است. یعنی قبل از به صدا در آمدنِ سوت شروع بازی، این تیم از حریف پیش است. بنابراین هواداران پرسپولیس علاقه مندند تا از همان آغاز بازی، تیم شان را در حالتِ غالب ببینند؛ یعنی سراسر حمله و سراپا هجومی. به قول ناصر محمدخانی، پرسپولیس باید در تمام دقایق بازی هواداران را نیم خیز نگه دارد.

با روش بازی 1-3-2-4 هم می شود هجومی بازی کرد؛ شبیه به استقلال که محتاط بازی نمی کند و مربع هجومی اش هرگز وظیفه اصلی خود که همانا پیشروی و میل به نفوذ است را فراموش نمی کنند. پرسپولیس در دوران هاشمیان، با احتیاط بازی می کرد؛ حتی در دیدارهایی که میزبان بود و مقابل رقبای انتهای جدولی به زمین می رفت!

اما اوسمار در این زمانِ اندک چه کار کرد که پرسپولیس از این رو به آن رو شد؟ اگر پپ گواردیولا را هم به پرسپولیس می آوردید، او هم هرگز نمی توانست تنها در چند جلسه تمرین، بازیکنان را به نقطه ای برساند که استقلال خوزستان را در زمینِ خودی مبحوس کنند. بدون شک، او هم بیشتر روی تغییر تاکتیک تکیه می کرد؛ همان کاری که اوسمار کرد و در کوتاه ترین زمانِ ممکن جواب گرفت.

تغییرِ روش بازی پرسپولیس، از 1-3-2-4 به 2-4-4، انتقال تیوی بیفوما از بال چپ به خط حمله و همچنین حضورِ همزمان اوستون ارونوف و محمد عمری، همه و همه تصمیماتی بود که اوسمار اتخاذ کرد و نتیجه هم داد. با این روش، علی علیپور از تنهایی در آمد، بیفوما به همان پُستی رفت که فصل قبل ستاره لیگ برتر شد و دیدیم که ارونوف و عمری هم چگونه دروازه استقلال خوزستان را از پاشنه در آوردند.

یک سرمربی فقط نیاز به زمان و انجام جلسات متعدد تمرینی ندارد تا توانایی هاش را اثبات کند؛ فقط کافی است کمی باهوش باشد، تیم را بشناسد، خواسته هواداران و بازیکنان را بداند و با توجه به ابزاری که در اختیار دارد، تیمش را به زمین بفرستد.

اوسمار تمام این ها را داشت، درست بر خلاف هاشمیان که گویا نمی دانست در کدام تیم مربیگری می کند و خواسته ها از او چیست! دیدیم که پرسپولیس، همان تیمی که زیبایی و طراوت را از کف داده بود، چطور تماشاگرپسند ظاهر شد و چگونه رقیب خود را با 3 گل بدرقه کرد.

همین موارد، تفاوت ها را رقم می زند. بازیکنِ جدیدی به ترکیب پرسپولیس اضافه نشد اما خبری از لجبازی هم نبود. تنها با یک تغییر روش، تمام ستاره ها به زمین رفتند، از عملکرد خود رضایت داشتند و هواداران هم خوشحال و سرمست، ورزشگاه را ترک کردند.

اوسمار، پرسپولیس را خوب بلد است. می داند چطور از هواداران دلبری کند و با چه روشی از بازیکنان بازی بگیرد. درست مانند دوره قبل که حضورش پرسپولیس را به قهرمانی در لیگ رساند. آیا همان اتفاق رخ خواهد داد؟ نظر شما چیست؟