به نقل از timesofindia، وقتی آبیشک باچان اخیراً برای یک رویداد تبلیغاتی در بمبیی ظاهر شد، چیزی فراتر از کت وشلوار شیک یا جذابیت طبیعی اش توجه ها را جلب کرد: دو ساعت لوکس که روی مچ هایش می درخشیدند. نه یکی، بلکه دو ساعت. و بلافاصله شبکه های اجتماعی پر شد از حدس و گمان: آیا این یک حرکت مد عجیب بود؟ نمادی از ثروت؟ یا چیزی عمیق تر و احساسی تر؟

مشخص شد که پشت این انتخاب، داستانی نهفته است؛ داستانی شخصی و در عین حال شیک.

در حالی که بیشتر مردم ساعت را ابزاری برای سنجش زمان یا نمادی از جایگاه اجتماعی می دانند، خانواده باچان همیشه نگاهی عمیق تر به آن داشته اند. آبیشک و پدرش آمیتاب باچان بارها در طول سال ها با دو یا حتی سه ساعت در عکس ها دیده شده اند.

این حرکت نه یک ترفند جدید برای جلب توجه است و نه آزمایشی برای فرش قرمز. بلکه سنتی خانوادگی با ریشه ای احساسی است.

آبیشک در مصاحبه ای توضیح داده بود: این رسم را مادرم آغاز کرد. چون من در دوران کودکی در مدرسه شبانه روزی اروپا زندگی می کردم، مادرم دو ساعت می پوشید تا بتواند زمان هر دو منطقه را دنبال کند. بعدها پدرم هم این سنت را ادامه داد و به عادتی خانوادگی تبدیل شد.

چیزی عمیقاً انسانی در این حرکت وجود دارد؛ مادری که به مچ دستش نگاه می کند نه فقط برای دیدن زمان، بلکه برای احساس نزدیکی به فرزندی که هزاران کیلومتر دورتر است. با گذشت سال ها، این حرکت کوچک و عاشقانه به رسمی نمادین در خانواده تبدیل شد.

برای آمیتاب باچان، این سنت به تدریج به امضای استایل شخصی اش تبدیل شد. در زمان تبلیغات فیلم پیر شدی بابات در سال 2011، این سوپراستار با افتخار ساعت های متعددش را به نمایش گذاشت و تیترهای زیادی را به خود اختصاص داد.

چیزی که می توانست به راحتی به عنوان یک رفتار عجیب کنار گذاشته شود، ناگهان به درسی در مد شخصی تبدیل شد؛ اینکه معنا، سبک را ماندگار می کند. ساعت ها فقط اکسسوری نبودند؛ بلکه شروع کننده گفتگو، لنگرهای احساسی و یادآورهای آرامی از خانواده بودند.

در سال 2025، این سنت همچنان ادامه دارد. اوایل امسال، در جشن تولد پس از مسابقه ای در ورزشگاه دادوجی کوندادِو بمبیی، پدر و پسر بار دیگر با ساعت های دوگانه شان دیده شدند؛ اشاره ای ظریف اما قدرتمند به گذشته مشترکشان.

در دنیایی که سبک سلبریتی ها اغلب حساب شده و نمایشی به نظر می رسد، عادت ساعت های دوگانه خانواده باچان متفاوت است. این حرکت خودجوش، احساسی و عمیقاً شخصی است؛ میراثی خانوادگی در حرکت، نه فقط فلز.

در این سنت، نوعی طنز شاعرانه هم وجود دارد ساعت ها در نهایت زمان را می سنجند. اما برای خانواده باچان، آن ها خاطره را نیز می سنجند. هر تیک، یادآور عشقی است که از فاصله ها عبور کرده؛ نوعی ارتباط که فراتر از مد و ترندها دوام می آورد.

آنچه در دهه 1980 به عنوان حرکت ساده ای از سوی یک مادر آغاز شد، اکنون به میراثی ماندگار تبدیل شده؛ ترکیبی از سنت، احساس و سبک جاودانه. و اگر این داستان چیزی را ثابت کند، آن این است که مد واقعی فقط درباره آنچه می پوشی نیست بلکه درباره چرایی آن است.