به نقل از روزنامه وطن امروز، حرف های عجیب مهدی طارمی پس از شکست تیم ملی، دوباره زخم قدیمی فوتبال ایران را شکافت. طارمی با کنایه ای سنگین، مدعی شد جایی بالاتر قصد دارد فوتبال ایران را به مسیر سقوط بکشاند؛ ادعایی که زیر ذره بین منطق، مثل سایه ای بی ریشه محو می شود.

اگر واقعا اراده ای برای تخریب فوتبال وجود داشت، کدام عقل سلیم قبول می کند همین فوتبال همیشه زیان ده، بزرگ ترین سهم از بودجه های چند هزار میلیاردی بخش سرگرمی و ورزش را ببلعد؟

کدام سیستم دشمنِ خودش می آید و از جیب شرکت های عظیم، اسپانسرهای دولتی، بانک ها، هلدینگ های عظیم و صندوق ها این چنین خرج می کند؟ اگر تخریبی در کار بود، ساده ترین کار قطع همین پول ها بود. تناقض در دل همین جمله هاست.

اینکه ورزشگاه آزادی سال هاست در حال تکمیل است ربطی به ترس از جمعیت ندارد؛ ربطش به همان معضل سوءمدیریت است. کافی است نگاهی به وضعیت باشگاه استقلال بیندازیم؛ آنقدر پول بی هدف به آن ریخته شد که برخی مدیران، مسیر را از فوتبال منحرف کردند و به سمت تیم داری در برخی رشته هایی رفتند که حتی نام بردنش هم برای هوادار عجیب است.

طارمی این بار تیری که رها کرد، به هدف نخورد. همین طارمی چگونه از بازی در زمین های خاکی بوشهر به ورزشگاه جوزپه مه آتزای ایتالیا و بازی برای اینترمیلان رسید؟ از آن بالاتر جلویش را گرفت یا مسیر را برایش هموار کرد؟ اصل مشکل نه بیرون از فوتبال، بلکه در رفتار و گفتار چهره های درون آن است؛ در نوع مواجهه با منتقد؛ در تبختر بی مورد؛ در اینکه هر نقدی معادل دشمنی تلقی می شود.

از روزی که قلعه نویی شمشیر کلامش را به سمت منتقدان نشانه رفت، نخستین دیوار میان مردم و تیم ملی بالا رفت. همان روزهایی که منتقدان گفتند این کادر فنی برای جام جهانی کوچک است اما گوش شنوایی نبود.

اشتباه فدراسیون اما از آن هم بزرگ تر است؛ 6 ماه تا جام جهانی، هنوز نه برنامه ای وجود دارد و نه شجاعتی برای انتخاب یک سرمربی بزرگ. مگر نمی شد با برانکو دوباره مذاکره کرد؟ مگر سخت بود سراغ نامی مثل یوآخیم لو رفتن؟ فرصت بود اما تصمیم درست نه.

حالا این تیم ملی، هر نظرسنجی ای که برگزار شود، بازنده بخش محبوبیت است. نه به خاطر سیاست، نه به خاطر خیالبافی و توهم امثال طارمی، بلکه به خاطر فاصله ای که تیم ملی میان خودش و هواداران ایجاد کرده.

با این حال، یک دروغ بزرگ نباید به واقعیت تبدیل شود: اینکه حاکمیت از ورزشگاه پر می ترسد(!) اگر این حرف درست بود، پس چرا در ماه های اخیر چندین بازی با سکوهای لبریز برگزار شد؟ مگر در شیراز، استادیوم با حضور 50 هزار نفر پر نشد؟ مگر در هفته دوم لیگ، برخورد سپاهان و پرسپولیس ورزشگاه نقش جهان را تا آخرین صندلی پر نکرد؟ مگر سوپرجام در همین اصفهان با جمعیت انبوه برگزار نشد؟ مگر تراکتور در تبریز - با وجود چمنی که هنوز کامل ترمیم نشده - در آسیا میزبانِ انبوه ترین جمعیت سال نبود؟

اگر قرار بود ترسی در میان باشد، این صحنه ها چطور ممکن بود؟ مشکل ورزشگاه آزادی غیر از سوءمدیریت، اتلاف وقت، فرسودگی آن و تأخیر در پروژه نیست. وقتی هم تکمیل شود ـ دیر یا زود ـ تردید نکنید از همان بالا نه تنها استقبال می شود، بلکه حتی تلاش می شود جمعیت بیشتری بیاید؛ آنقدر که آخر سر عده ای مزخرف گو مطرح کنند با اتوبوس هوادار آوردند! پس باید پذیرفت ادعای طارمی در این بخش، از اساس نادرست و کاملا مغالطه آمیز است.

اتفاقا ریشه این ذهنیت معیوب جای دیگری است: همان جایی که سال ها پیش، در اختلاف میان طارمی و اسکوچیچ، فدراسیون به جای حمایت منطقی از سرمربی ای که تیم ملی را با شانس صفر صعود از مرحله مقدماتی به بزرگ ترین آوردگاه فوتبال دنیا رساند، جانب بازیکن را گرفت و اجازه داد رختکن سرنوشت تیم را تعیین کند. همان اشتباهی که سرمربی وقت را قربانی بازی های پشت پرده کرد. محصول چنین بازیکن سالاری ای، امروز خودش را نشان می دهد؛ جایی که یک ستاره ملی می تواند این چنین بگوید آن بالا قصد تخریب فوتبال را دارد!

این حرف هم اشتباه است، هم ظالمانه. شبیه همان ضرب المثلی که عروس نمی توانست برقصد و بهانه می آورد زمین کج است.