به نقل از سواد زندگی، احساس گناه پس از فریاد زدن سر بچه ها خیلی والدین را می آزارد و حقیقتا سنگیناست. اما خبر خوب این است که می توانید آن را مهار کنید و تغییر دهید. با آگاهی، همدلی و تمرین مداوم، کاملاً ممکن است که به سمت فرزندپروری آرام تر و مثمرثمرترحرکت کنید.

در این مقاله، بررسی خواهیم کرد که چرا فریاد زدن اتفاق می افتد، تأثیرات آن بر کودکان چگونه است و از همه مهمتر، چگونه با جایگزین های عملی و مبتنی بر تحقیق، جلوی فریاد زدن سر فرزندانتان را بگیرید. به خواندن ادامه دهید!

فریاد زدن اغلب ناشی از ترکیبی از ناامیدی، خستگی و احساس شنیده نشدن است. شاید فرزندتان از گوش دادن امتناع می کند، یا شاید شما غرق در مسئولیت های زندگی هستید. استرس، کم خوابی و فشارهای شخصی می توانند چالش های روزمره را به فوران های عاطفی تبدیل کنند.

مشکل چیست؟ فریاد زدن می تواند به یک الگو تبدیل شود. شما از کوره در می روید، احساس گناه می کنید، قول می دهید که بهتر عمل کنید اما روز بعد دوباره عصبانی می شوید.

درک محرک های شخصی شما اولین قدم به سوی تغییر بلندمدت است. در حالی که فریاد زدن ممکن است باعث شود در کوتاه مدت تسلیم شوید، اما به ریشه مشکل نمی پردازد و می تواند به طور جدی به رابطه شما با فرزندتان آسیب برساند.

اگر به این فکر کرده اید که چگونه در حین مدیریت احساسات خود، مادر بهتری باشید، این کار با شکستن این چرخه و انتخاب ارتباط به جای کنترل شروع می شود.

فریاد زدن بر سلامت عاطفی بچه ها تأثیر بدی می گذارد. فریاد زدن می تواند باعث شود کودکان احساس اضطراب، ناامنی یا حتی رنجش کنند. برخی از کودکان ممکن است گوشه گیر شوند، برخی دیگر پرخاشگرتر عمل می کنند و احساساتی را که شاهد بوده اند، منعکس می کنند.
هر چه بیشتر فریاد بزنید، این امر تأثیر منفی بیشتری بر عزت نفس فرزندتان خواهد گذاشت و باعث می شود که او باور کند که بد یا بیش از حد بد است، طوری که شما نمی توانید با او کنار بیایید.

همانطور که قبلاً اشاره کردیم، فریاد زدن می تواند مشکل اطاعت شما را همین الان حل کند، اما در دراز مدت چیزی جز ترس به کودک یاد نمی دهد. وقتی فرزندتان کاری را فقط از ترس فریاد زدن یا تنبیه شدن انجام می دهد یا نمی دهد، درک واقعی از دلیل اشتباه بودن آن پیدا نمی کند و مطمئناً به قوانین احترام نمی گذارد.

این کار اعتماد و دلبستگی را از بین می برد

کودکان برای اعتماد به شما باید از نظر احساسی احساس امنیت کنند. وقتی فریاد زدن به یک هنجار تبدیل می شود، ممکن است برای آنها غیرقابل پیش بینی یا ناامن به نظر برسید.

این امر ارتباط را از بین می برد و مراجعه به شما را در مواقع ضروری برای آنها دشوارتر می کند.
دلبستگی ایمن در محیط های آرام و پایدار رشد می کند نه محیط های مبتنی بر ترس.

شروع به توجه به نقاط استرس قابل پیش بینی خود کنید. شاید به خاطر آشفتگی های بعد از مدرسه یا مقاومت قبل از خواب باشد؟ محرک های خود را بشناسید، سپس برنامه ریزی کنید که به جای آن چه کاری انجام دهید، مانند مکث برای نفس کشیدن یا دور شدن به مدت یک دقیقه.

وقتی احساس می کنید خشم در حال شکل گیری است، پنج ثانیه مکث کنید. به آرامی نفس بکشید این به شما کمک می کند تا به جای عصبانیت، آرام بمانید.

قبل از واکنش نشان دادن و افتادن در الگوهای قدیمی، صبر کردن را تمرین کنید. این به شما کمک می کند تا متوجه شوید چه کاری انجام می دهید و یک عادت سالم تر ایجاد کنید.

دکمه مکث شخصی خود را پیدا کنید: می تواند سه نفس عمیق، شمارش آرام تا ده یا نام بردن چیزهایی با رنگ های مختلف در اتاق باشد.
می توانید برخی از تکنیک های خودآرام بخش را در گوگل جستجو کنید تا در لحظه ای که کنترل خود را از دست می دهید، از آنها استفاده کنید.

برخی از والدین داشتن یک یادآوری بصری، مانند یک یادداشت چسبان روی یخچال، را برای ترغیب آنها به آرامش در لحظات بحرانی مفید می دانند.

بچه ها اغلب به این دلیل که احساس می کنند اشتباه فهمیده شده اند، رفتار می کنند. به جای اینکه فوراً آنها را اصلاح کنید، سعی کنید بگویید: می بینم که ناراحت هستی. میشه بهم بگی چی شده؟ اعتبار بخشیدن به احساساتشون، کشمکش های قدرت رو کاهش میده، احتمال همکاری رو بیشتر می کنه و بلوغ عاطفی شما رو به عنوان والدین نشون میده.

صدای آهسته و یکنواخت می تونه مؤثرتر از فریاد زدن باشه. به جای همین الان بدو! سعی کنید لطفاً قدم بزن. دویدن امن نیست . این کار باعث میشه ارتباط محترمانه باشه و در عین حال مرزها رو تعیین کنید.

بچه ها با قابل پیش بینی بودن رشد می کنن. قوانین رو از قبل توضیح بدید و با عواقب منصفانه و منطقی دنبالش کنید.

به جای فریاد زدن وقتی کارها رو فراموش می کنن، سعی کنید اگر اسباب بازی ها تا شام سر جاشون نباشن، فردا دیگه مجاز به استفاده ازشون نیست .

بچه ها با تماشای شما یاد می گیرن. وقتی با آرامش استرس رو مدیریت می کنید، این مهارت ها رو جذب می کنن. روند کار خودتون رو روایت کنید: من احساس ناامیدی می کنم، بنابراین می خوام یه کم استراحت کنم و وقتی آروم شدم برمی گردم.

یک عذرخواهی صادقانه و بدون بهانه می تواند ثابت کند که شما در قبال اشتباه خود احساس مسئولیت می کنید.

سعی کنید: من قبلاً از کوره در رفتم و متاسفم. حتی وقتی ناراحت هستم، فریاد زدن اشکالی ندارد. این به فرزندتان نشان می دهد که همه اشتباه می کنند، اما ما می توانیم مسئولیت را بپذیریم و رشد کنیم. از تضعیف عذرخواهی خود با عباراتی مانند اما تو نباید این کار را می کردی… خودداری کنید. در عوض، روی اعمال خود تمرکز کنید، نه روی اعمال آنها.

پس از درگیری، از طریق محبت فیزیکی (اگر آنها پذیرای آن هستند) یا یک فعالیت آرام با هم، مانند خواندن یا نقاشی، دوباره ارتباط برقرار کنید. اطمینان بخشی کلامی نیز کمک می کند: مهم نیست چه اتفاقی بیفتد، من تو را دوست دارم. بیا از نو شروع کنیم . ثابت قدم بودن در این اصلاحات، اعتماد آنها را به این که رابطه شما می تواند حتی از لحظات سخت عبور کند، تقویت می کند و به آنها نشان می دهد که شما آنها را بدون قید و شرط دوست خواهید داشت.

از این لحظه برای بحث در مورد راه های سالم تر برای مقابله با ناامیدی استفاده کنید: دفعه بعد، سعی می کنم به جای فریاد زدن نفس عمیق بکشم. چه چیزی به شما کمک می کند آرام شوید؟ وقتی آنها را در یافتن راه حل ها مشارکت می دهید، به اصلاح لحظه کمک می کند و به آنها می آموزد که چگونه احساسات بزرگ را مدیریت کنند.

یک دفترچه یادداشت ساده از زمان و دلیل وقوع فریادها داشته باشید. عوامل محرکی مانند صبح های پرکار، گرسنگی، کمبود خواب مناسب و واکنش های فرزندتان را یادداشت کنید. به زودی، شروع به دیدن الگوها خواهید کرد بنابراین می توانید قبل از وقوع، جلوی عصبانیت ها را بگیرید.

ما زمانی بهترین عملکرد را در نقش والدین داریم که مخازن انرژی خودمان خالی نباشد. حتی تنظیم مجددهای کوچک نیز تفاوت ایجاد می کنند.

اقدامات کوچک برای تجدید قوا را در اولویت قرار دهید یک پیاده روی 10 دقیقه ای، یک برنامه ذهن آگاهی یا واگذاری وظایف. وقتی استرس کمتری دارید، صبور ماندن آسان تر می شود و فریاد زدن کمتر خودکار به نظر می رسد.

تغییر عاداتی که مدت زیادی با شما مانده اند دشوار است، اما کمک گرفتن می تواند آن را آسان تر کند.

به یک گروه حمایت از والدین بپیوندید که در آن می توانید تجربیات و نکات زندگی واقعی را در مورد چگونگی سازگاری بیشتر در تنظیم احساسات و شیوه های فرزندپروری خود به اشتراک بگذارید.

گاهی اوقات، توصیه های عمومی با پویایی منحصر به فرد یک خانواده مطابقت ندارند.
یک مربی فرزندپروری به شما کمک می کند تا دلایل واقعی واکنش های خود را کشف کنید و استراتژی هایی را متناسب با شخصیت فرزندتان و سبک فرزندپروری خود تنظیم کنید.

یک جلسه متمرکز می تواند گام های روشن و عملی در مورد چگونگی تمرین یک رفتار فرزندپروری سالم تر به شما ارائه دهد.

فردا به عنوان آرام ترین نسخه از خودتان از خواب بیدار نخواهید شد. اما اگر مایل به انجام کار هستید، نفسی بکشید و دوباره امتحان کنید شما در حال رشد هستید.

اگر به دنبال حمایت عمیق تر هستید، مربیان میرانا می توانند کمک کنند. چه به استراتژی هایی برای تنظیم عاطفی، مرزهای فرزندپروری یا فقط یک صدای آرام در گوشه خود نیاز داشته باشید، ما اینجا هستیم.

امروز شروع کنید و اولین قدم را به سمت فرزندپروری آرام تر با میرانا بردارید.

چرا اینقدر سر فرزندانم فریاد می زنم؟
والدین اغلب به دلیل تجمع استرس، خستگی و احساس غرق شدن یا شنیده نشدن، فریاد می زنند. محرک های رایج شامل کمبود خواب، فشار عاطفی بیش از حد و ناامیدی در زمانی که کودکان به حرف های شما گوش نمی دهند، می شود. فریاد زدن زمانی که این احساسات مدیریت نشوند یا ابزارهای ارتباطی سالم تری در دسترس نباشند، به یک عادت تبدیل می شود.

چگونه می توانم از سخت گیری بیش از حد بر فرزندم دست بردارم؟
برای جلوگیری از سخت گیری بر فرزندتان، با تمرین همدلی و تنظیم احساسات شروع کنید. بر درک دیدگاه فرزندتان تمرکز کنید، قبل از واکنش مکث کنید و انتقاد را با ارتباط جایگزین کنید. مرزهای واضح و محترمانه ای تعیین کنید و به خودتان یادآوری کنید که فرزندتان هنوز در حال یادگیری نحوه مدیریت احساسات شدید است.

چگونه پس از فریاد زدن بر سر فرزندانتان، جبران کنید؟
برای جبران پس از فریاد زدن، صادقانه و بدون سرزنش کودک عذرخواهی کنید. چیزی شبیه به این بگویید: “متاسفم که فریاد زدم. درست نبود و من دارم روی آرام ماندن کار می کنم.” با محبت یا زمان های خلوت با هم ارتباط برقرار کنید و در مورد راه های بهتر برای مدیریت احساسات شدید در آینده صحبت کنید.