در طول تاریخ فوتبال ایران ستاره های بسیار بزرگی داشتیم که با وجود توانمندی های فنی بسیار، به خاطر خصوصیات اخلاقی و شخصیت فردی هرگز به حق و جایگاهی که می توانستند داشته باشند نرسیده و تمام کارشناسان معتقدند اگر آنها به دنبال یک ورزش انفرادی رفته بودند، به مراتب موفق تر می شدند.

از پرویز قلیچ خانی کبیر تا خداداد عزیزی و از مجتبی جباری تا امروز رامین رضاییان، ستاره هایی که از نظر فنی چند سر و گردن از هم نسلان خود بالاتر اما روحیات آنها در قالب تیمی جواب نمی داد و نتیجه آن شد که هرگز به استحقاق و لیاقت خود نرسیدند.

شاید رامین رضاییان با حضور در دو جام جهانی و پوشیدن پیراهن سه تیم بزرگ ایران، سابقه لژیونری در اروپا و آسیا و اینکه تا همین الان و سن بالا هنوز آمادگی خود را حفظ کرده، با کارنامه درخشان هر ساله از نظر خیلی ها به حق خود رسیده باشد اما فوتبال شناسان می دانند که این رامین اگر فقط ذره ای روح تیمی داشت، الان با 150 بازی ملی بازوبند کاپیتانی پرسپولیس و تیم ملی را همزمان بر بازو داشت!

رامین اولین بار از پرسپولیس با سودای بازی در لیگ اروپایی به ترکیه رفت. مهدی طارمی را هم با خود همراه کرد بعد از آنکه همه فهمیدند این تصمیم اشتباه بوده، طارمی به راحتی برگشت اما رامین به وساطت علی پروین نیاز پیدا کرد. بعد از بازگشت نیز به خاطر یک دعوا با علیپور برانکو خیلی راحت او را کنار گذاشت!

کیست که نداند این فقط یک بهانه بود. رامین نه به خاطر یک دعوای ساده در تمرین، بلکه به خاطر مجموعه رفتارهایش جایی در رختکن و در ذهن مربی نداشت. دیدیم که بازیکنان در یک مصاحبه نوروزی با برنامه نود در مورد او چه گفتند و چطور رامین مجبور شد از پرسپولیس دوباره برود!

رامین به اروپا و بلژیک رفت. از آنجا به قطر ولی همه جا آسمان همین رنگ بود! ایران و اروپا و آسیا نداشت، مربی با هر ملیت هم نداشت! در الدحیل قطر هم با وجود قرارداد میلیون دلاری، مربی او را به السیلیه قرض داد! توانمندی فنی بالای او ارزش جنگیدن با سایر بازیکنان را برای مربی نداشت!

به پرسپولیس برگشت. یک نیم فصل و کیفیت بالای فنی مثل همیشه اما حتی نسل تازه بازیکنان حاضر در رختکن هم رفتارهای رامین را نپسندیده و او امکانی برای ماندن نداشت! پس گل محمدی هم پشت او نماند. می خواست به قطر برود که سر از نصف جهان درآورد.

در سپاهان هم همین ماجرا تکرار شد. رامین دو فصل بهترین گلساز و گلزن تیم بود اما رختکن او را نمی خواست! بنابراین باشگاه قیدش را زد. تلاش کرد به پرسپولیس برگردد، اما مربیان بعد از یحیی گل محمدی نیز با مشورت دیگران، قید این ستاره را زدند.

پس به اجبار به استقلال رفت. بازیکنی که نمی تواند در تیم های کوچک و بدون طرفدار بازی کند و حالا ببینید که او در استقلال هم در فصل دوم به بن بست رسیده است! فصل قبل با موسیمانه به اختلاف خورد. ویدیو حرف های روزبه چشمی با او لب خط منتشر و دادن بازوبند کاپیتانی در این فصل به رامین لطف او نبود! بلکه تیر خلاص به حضورش در جمع آبی ها شد.

ساپینتو از روز اول دل خوشی از تک روی های رامین نداشت اما نمی خواست خودش را با یک مشکل تازه مواجه کند. حالا که صالح حردانی و یاسر آسانی در اوج خود به سر می برند، وقت برخورد با رامین بود! او حالا دست بالا دارد و جای پایش قرص شده!

ظاهر ماجرا را رها کنید! اینکه او به کسی سلام نمی کند یا جواب سلام نمی دهد، وقتی مربی در حال صحبت درباره مسائل فنی بوده رضاییان در گوشه ای آرام با یکی از هم تیمی ها حرف می زند و یا اخمو و عصبانی بوده و مربی را بغل نکرده! همه اینها فقط جرقه بود، بشکه قبلا از باروت پر شده بود!

شک نکنید که این نه اولین بار رامین بوده و در صورت ماندن، آخرین بار هم نخواهد بود. شخصیت او اینگونه شکل گرفته و دیگر تغییر نخواهد کرد. شاید با یک جریمه و آشتی کنان موقتا ماجرا ختم بخیر شود اما آتش زیر خاکستر است.

رامین هر جا کار کرده، دیگر نتوانسته برگردد! با علاقه به دوربین و هوادار، حالا فقط یک تیم دیگر در ایران هست که البته تا اسکوچیچ باشد، محال است رامین را به تبریز ببرد! تیم ملی را بیاد بیاورید!