در روزهای اخیر شایعه هایی مطرح شده مبنی بر اینکه برخی بازیکنان تیم ملی ایران، از جمله شجاع خلیل زاده، مهدی طارمی و دانیال اسماعیلی فر، به دلیل انجام خدمت سربازی در سپاه ممکن است برای حضور در جام جهانی با مشکل ویزا مواجه شوند. شایعه ای که با مرور تاریخ فوتبال جهان و تجربه جام های جهانی، بیش از آنکه مبتنی بر واقعیت باشد، به فضای حاشیه ای فوتبال شباهت دارد.

واقعیت این است که در تاریخ جام جهانی فوتبال، هیچ تیم یا بازیکنی به دلایل سیاسی از ورود به کشور میزبان محروم نشده است. حتی در مقاطع اوج تنش های سیاسی میان کشورها، جام جهانی هرگز به محلی برای اعمال تحریم های فردی یا محدودیت های سیاسی بدل نشده است.

درست است که ورزش جهان نمونه هایی از تحریم های سیاسی را تجربه کرده؛ مانند المپیک های 1980 مسکو و 1984 لس آنجلس که به دلیل رقابت های سیاسی بلوک شرق و غرب تحریم شدند، اما این الگو هرگز در جام جهانی فوتبال تکرار نشده است. جام جهانی، برخلاف المپیک، همواره تلاش کرده مسابقات را از منازعات سیاسی دور نگه دارد.

ایران آمریکا جام جهانی 1998

نمونه های تاریخی این موضوع کاملاً روشن اند:

دیدار آلمان غربی و آلمان شرقی در خاک آلمان غربی، در اوج جنگ سرد برگزار شد؛ بدون هیچ محدودیت سیاسی.

دیدار آلمان و انگلستان در جام جهانی 1966، تنها دو دهه پس از جنگ جهانی دوم انجام شد.

مسابقه ایران و آمریکا در جام جهانی 1998، با وجود قطع روابط سیاسی دو کشور، بدون هیچ مانع اجرایی برگزار شد.

همچنین دیدار انگلستان و آرژانتین در جام جهانی 1986، تنها چند سال پس از جنگ فالکلند، و مسابقه فرانسه و ایتالیا در جام جهانی 1938، یک سال پیش از آغاز جنگ جهانی دوم، نشان می دهد جام جهانی حتی در حساس ترین شرایط سیاسی نیز مسیر خود را جدا از سیاست طی کرده است.

در تمام این موارد، اگرچه فضای سیاسی و رسانه ای سنگین بوده، اما هیچ کدام از میزبان ها در نهایت محدودیتی برای حضور تیم یا بازیکنان میهمان ایجاد نکرده اند؛ نه ایتالیای موسولینی در سال 1938، نه آمریکا در سال 1998 و نه هیچ کشور دیگری.

بر همین اساس، این فرض که آمریکا برای جام جهانی پیش رو بخواهد به دلایل سیاسی مانع حضور بازیکنان اصلی تیم ملی ایران شود، با سابقه تاریخی جام جهانی هم خوانی ندارد. تاریخ فوتبال جهان نشان داده است که جام جهانی، برخلاف بسیاری از عرصه های دیگر، معمولاً راه خود را از سیاست جدا می کند؛ حتی اگر شعارها، فضاهای رسانه ای و برداشت های احساسی چیز دیگری بگویند.